Όσο αίμα χύθηκε αποκλειστικά και μόνο για την πατρίδα μας κάρπισε ελευθερία. Αυτό, όμως, που σπαταλήθηκε για ξένες υποθέσεις και ξένα συμφέροντα χύθηκε άδικα και οι ήρωες των αγώνων αυτών λησμονήθηκαν πρώτα από τους αποδέκτες της θυσίας τους, από τις δυνάμεις που ωφελήθηκαν από την εμπλοκή των Ελλήνων στις δικές τους υποθέσεις.
Σαν σήμερα, το 1951, ο Ελληνικός Στρατός (για την ακρίβεια, ένα ελληνικό εκστρατευτικό σώμα) έδωσε μια πολυαίμακτη μάχη στην Κορέα. Το Τάγμα του Ελληνικού Εκστρατευτικού Σώματος Κορέας, έπειτα από τριήμερες επιχειρήσεις, κατέλαβε το ύψωμα 313 (λόφος Σκοτς), εγγύς του ποταμού Ιμτζίν. Ηταν η πλέον αιματηρή επιχείρηση ελληνικού στρατιωτικού σώματος (με 28 νεκρούς και 87 τραυματίες) μετά τη λήξη του ανταρτοπολέμου, το 1949.
Οι Ελληνες δεν βρέθηκαν στην Κορέα επειδή μας είχε κηρύξει πόλεμο αυτή η μακρινή ασιατική χώρα, ούτε εμείς επιδιώκαμε να καταλάβουμε εδάφη της και να υποδουλώσουμε τον πληθυσμό της. Απλώς, θέλαμε να κερδίσουμε την εύνοια των ισχυρών – σε εκείνη την περίπτωση ήταν οι Αμερικανοί.
Οι Ελληνες στην Κορέα πολέμησαν με αυταπάρνηση και γενναιότητα, και τίμησαν τα όπλα τους και τη σημαία μας. Τα σχόλια που ακούστηκαν για την ανδρεία μας ήταν διθυραμβικά. Το αποτέλεσμα για τη χώρα ήταν μηδενικό. Ουδέν κέρδισε η πατρίδα από τους Αμερικανούς, για τους οποίους ματώσαμε.
Τα νιάτα της Ελλάδας κέρδισαν έναν ένδοξο θάνατο σε μια άδοξη υπόθεση και οι σύμμαχοί μας ένιωσαν ότι… εξοφλούν την υποχρέωση με δυο τρεις κολακείες προς εμάς, που έχουν πρόχειρες οι καλά δασκαλεμένοι αξιωματούχοι τους, οι οποίοι θεωρούν ότι τα εγκώμια στην αρετή μας είναι κόλπα που πάντοτε πιάνουν.
Όπως τότε, και τώρα οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους με τις βάσεις μας, με όποια έσοδα παράγει η καθημαγμένη από τα Μνημόνια οικονομία μας και με τη γεωπολιτική μας θέση, κι εμείς αρκούμεθα στα χτυπήματα στην πλάτη και στην εύνοια που δείχνουν οι μεγάλες δυνάμεις στην πολιτική τάξη μας, που αγχώνεται για την προσοδοφόρα παραμονή της στα πράγματα…
Μ.Η.Τ. 232120