Σαν σήμερα, το 1982, έληξε ο πόλεμος των Νήσων Φόκλαντ (Μαλβίνας, κατά την ονομασία που είναι δεκτή από την Αργεντινή). Ο βρετανικός στόλος του πολεμικού ναυτικού για να πολεμήσει, ώστε να υπερασπιστεί αυτή τη συστάδα νήσων, αναγκάστηκε να διανύσει απόσταση 7.942 μιλίων – που είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που χωρίζει την Αθήνα από τη Νέα Υόρκη (4.920 μίλια).
Η Μάργκαρετ Θάτσερ (1925-2013) αρχίζει το 7ο κεφάλαιο της αυτοβιογραφίας της «Τα χρόνια της Ντάουνινγκ Στριτ» με τα εξής: «Καθώς αναπολώ τα χρόνια που πέρασα στον αριθμό 10 της Ντάουνινγκ Στριτ, τίποτα δεν παραμένει πιο ζωηρό στη μνήμη μου από τις 11 εβδομάδες της άνοιξης του 1982, όταν η Βρετανία πολέμησε και νίκησε στον πόλεμο των Φόκλαντ. Διακυβεύονταν πολλά. Αυτό για το οποίο πολεμούσαμε 8.000 μίλια μακριά στον Νότιο Ατλαντικό δεν ήταν μόνο το έδαφος και ο λαός των Φόκλαντ, όσο σημαντικά κι αν ήταν και αυτά. Υπερασπιζόμασταν την τιμή μας ως έθνος και αρχές πολύ σημαντικές για ολόκληρο τον κόσμο. Πάνω απ’ όλα αγωνιζόμασταν ώστε οι εισβολείς να μην επιτύχουν ποτέ τον στόχο τους και να πρυτανεύσει το διεθνές δίκαιο και όχι η βία».
Αυτό που αποδεικνύεται και σε αυτή την περίπτωση είναι ότι η εθνική αξιοπρέπεια, το ηθικό του έθνους, το κύρος μιας χώρας έχουν απτά αποτελέσματα σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας του λαού. Ακόμη και η κυνική ανάγνωση της πολιτικής αναγνωρίζει το ειδικό βάρος αυτών που οι αδαείς σαρκάζουν ως «ξεπερασμένοι ρομαντισμοί».
Η Θάτσερ στο ίδιο βιβλίο αναλύει τις συνέπειες της άκαμπτης στάσης της Μεγάλης Βρετανίας στο συγκεκριμένο ζήτημα: «Η σημασία του πολέμου των Φόκλαντ ήταν τεράστια, τόσο για την αυτοπεποίθηση της Βρετανίας όσο και για τη θέση της στον κόσμο. Από το φιάσκο του Σουέζ το 1956 η βρετανική εξωτερική πολιτική συνοψιζόταν σε μια συνεχή υποχώρηση.
Η σιωπηρή υπόθεση που έκαναν οι βρετανικές και ξένες κυβερνήσεις ήταν ότι ο διεθνής ρόλος μας ήταν καταδικασμένος να συρρικνωθεί. Τόσο οι φίλοι όσο και οι εχθροί έφτασαν στο σημείο να μας βλέπουν ως έθνος που δεν είχε τη βούληση και την ικανότητα να υπερασπιστεί τα δίκαιά του σε περίοδο ειρήνης. Πόσο μάλλον στον πόλεμο. Η νίκη στα Φόκλαντ άλλαξε την κατάσταση αυτή. Παντού όπου πήγαινα μετά τον πόλεμο το όνομα της Βρετανίας σήμαινε κάτι παραπάνω απ’ ό,τι παλαιότερα».
Τα παραπάνω καλό είναι να τα θυμόμαστε διότι πολύ σύντομα ενδέχεται να χρειαστεί να τα εφαρμόσουμε. Το Καστελόριζο, η Σάμος, ο Εβρος, η Ρόδος, τα Ιμια, η Κως, η Λήμνος δεν είναι τόσο μακριά από την Αθήνα, άλλωστε, όπως ήταν τα νησιά Φόκλαντ από τις βρετανικές ακτές. Ούτε η Κύπρος είναι μακριά…
Μ.Η.Τ. 232120