Ο ταραξίας της περιοχής έχει όνομα: είναι η Τουρκία. Αυτή η χώρα είναι η μοναδική, η οποία θέλει να αυτοδιαφημίζεται ως «κανονική», «δημοκρατική» και «αναπτυγμένη» ενώ η ψυχή της, η Ιστορία της, η ιδεολογία και οι πρακτικές της δεν ανήκουν στην πολιτισμένη ανθρωπότητα αλλά στους σκοτεινότερους εφιάλτες του είδους μας. Η Τουρκία, αντί να αισχύνεται και να αποζημιώνει εμπράκτως τους λαούς που έχει πετσοκόψει, γενοκτονήσει, καταπιέσει, εκμεταλλευτεί και αδικήσει, γιορτάζει τα κακουργήματά της. Οσα κάνουν τις χώρες της Δύσης να ντρέπονται την Τουρκία την ενθουσιάζουν!
Το χειρότερο με την περίπτωση αυτού του κρατικού μορφώματος, το οποίο φιλοδοξεί να καταστεί περιφερειακή «υπερδύναμη» και κάποτε ακόμα και… κοσμοκράτειρα, είναι ότι η εγκληματική συμπεριφορά της μένει ατιμώρητη και γι’ αυτό κλιμακώνεται! Οι επικεφαλής των κρατικών δομών και των θεσμών της Τουρκίας θεωρούν ότι η πρακτική του μαφιόζου αποδίδει και προσπαθούν να τελειοποιήσουν τις γκανγκστερικές μεθόδους τους. Εισβάλλουν στη Συρία, καταπιέζουν τους Κούρδους, κρατούν σκλαβωμένη σχεδόν τη μισή Κύπρο, ενώ δεν αναγνωρίζουν το ελεύθερο τμήμα της, το οποίο είναι πλήρες μέλος της Ε.Ε., διεκδικούν εδάφη της χώρας μας, αμφισβητούν την ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο, θέλουν μερτικό από τον πλούτο του υπεδάφους μας, έχουν βλέψεις «συγκυριαρχίας» στη Θράκη, αποσταθεροποιούν το ανατολικό σκέλος του ΝΑΤΟ «παίζοντας» αλλοπρόσαλλα παιχνίδια με τη Ρωσία και κάνουν υβριδικό πόλεμο εναντίον της Ευρώπης χρησιμοποιώντας τη λαθρομετανάστευση σαν όπλο!
Το ζήτημα δεν είναι η ηγεσία της Τουρκίας, ο πρόεδρός της με τα νεοοθωμανικά παραληρήματα μεγαλείου, το υπερτροφικό εγώ και τα παλάτια των χιλίων δωματίων. Η Τουρκία ακολουθεί τα βήματα της μαφιοζοποίησης της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής της με οποιοδήποτε καθεστώς, με οποιαδήποτε ηγεσία και σε κάθε εποχή. Είτε με Σουλεϊμάν και Μαχμούτ Β΄, Ατατούρκ και Μεντερές είτε με Τσιλέρ, Οζάλ και Ερντογάν, το αποτέλεσμα είναι ίδιο: αίμα, έγκλημα, αρπαγή, κουτοπονηριά και εκβιασμοί. Η Ελλάδα είναι η χώρα που, λόγω γεωγραφίας, πάντοτε δέχεται τα πρώτα κύματα της επιθετικότητας της γείτονος. Ομως σχεδόν πάντοτε και η Ευρώπη πληρώνει ένα μέρος του κόστους της τουρκικής επιθετικότητας. Ας μην ξεχνούν οι εφησυχασμένοι δυτικοί ότι οι πρόγονοι των σημερινών κεκαλυμμένων τζιχαντιστών της Αγκυρας είχαν φτάσει να πολιορκήσουν δύο φορές τη Βιένη.
Η απάντηση της Δύσης στην Τουρκία πρέπει να είναι συνολική, άμεση και… πειστική – δηλαδή δυναμική. Τα μέσα της «πειθούς» των Τούρκων υπάρχουν, η θέληση αναζητείται. Και, φυσικά, η Ελλάδα, αντί να διχάζεται και η κυβέρνηση να χρησιμοποιεί τα ΜΑΤ εναντίον πολιτών που θέλουν ο τόπος τους να παραμείνει ελληνικός, να σταματήσει τις φιλοφρονήσεις προς την Τουρκία και να ασκήσει την πολιτική που αρμόζει στην παρούσα περίσταση.
Μ.Η.Τ. 232120