Ο χάρτινος πύργος της παγκοσμιοποίησης

Είναι εύθραυστο το καθεστώς του ασφυκτικού ελέγχου κάθε δραστηριότητας, της ισοπέδωσης της προσωπικότητας και του αποχρωματισμού των εθνικών χαρακτηριστικών των λαών, που επιτυγχάνονται μέσω του τεχνολογικού ολοκληρωτισμού. Τούτη η τυραννία… ευδοκιμεί στο περιβάλλον της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης», επιβάλλεται στις ανθρώπινες κοινωνίες με το μέγιστο της ισχύος και της δολιότητας που διαθέτουν οι σχεδιαστές της, αλλά δεν παύει να είναι ευάλωτη, όπως είναι όλα τα ανθρώπινα, τα εφήμερα, τα ατελή.

Οι άνθρωποι που υπνωτίζονται από την πρόσκαιρη ισχύ τους και αποπειρώνται να παίξουν τον ρόλο μικρών «θεών» εκπλήσσονται όταν έρχονται αντιμέτωποι με τις βουλές του αληθινού Θεού, που είναι Ενας, Μεγάλος και Παντοδύναμος.

Ενας ιός αρκεί για να δείξει πόσο εύκολα καταρρέουν δομές, κρατικές οικονομίες και ιδέες που μέχρι πρότινος θεωρούνταν «αήττητες» και πολλοί πίστευαν ότι επήλθε η «οριστική» επικράτησή τους. Ο κορονοϊός φάνηκε αρκετός για να κλείσουν σύνορα, να ακυρωθούν πτήσεις, να τεθούν σε καραντίνα ολόκληρες περιοχές, να κλονιστούν βιομηχανίες και επιχειρήσεις, και να προκληθεί παγκόσμια ανασφάλεια.

Στις μεγάλες κρίσεις -και η επιδημία του κορονοϊού είναι μία από αυτές- οι κοινωνίες συστέλλονται. «Κλείνονται», κατά κάποιον τρόπο, στον εαυτό τους και το ένστικτο της επιβίωσης οδηγεί τις συλλογικότητες στην αναζήτηση αρωγής από τον άμεσο, στενό κύκλο των γνωστών, των συγγενών και των οικείων και ομοίων.

Οτιδήποτε εκτός κοινότητας φαντάζει από ύποπτο έως ανεπιθύμητο.

Σε αυτές τις μείζονες και σκληρές δοκιμασίες, οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι δεν είναι σωστό να περιμένουν «λύσεις» και «σωτηρία» απέξω, από ξένες δυνάμεις, από τρίτες χώρες. Ο εξωτερικός παράγοντας θα βοηθήσει μέχρι ενός σημείου, εάν και εφόσον του περισσεύουν πόροι και έχει τη διάθεση. Συνήθως, αυτή η βοήθεια δεν αρκεί ούτε για τα στοιχειώδη και έρχεται με αρκετή καθυστέρηση.

Αυτά που έχουν σημασία σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η κοινωνική συνοχή, η αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών, η επίδειξη ψυχικής ισχύος και, φυσικά, η ύπαρξη σοβαρών και πεπειραμένων επικεφαλής της κρατικής εξουσίας.

Τα απλά και αυτονόητα είναι τα καθοριστικά και μείζονα σε τούτες τις περιπτώσεις…