Ο λαός γέμισε τις πλατείες, πλημμύρισε τις λεωφόρους, στάθηκε επί ώρες και συγκινήθηκε βλέποντας τη σημαία μας να την κρατούν παλικάρια και λεβέντισσες, που την αγαπούν και θα θυσιάζονταν πρόθυμα για το ύψιστο αγαθό της ελευθερίας.
Ας φοβηθούν τους Δαναούς όσοι τους εχθρεύονται… Είμαστε λίγοι, αλλά πάντα υπολογίσιμοι. Ο μεγαλύτερος πόρος μας είναι η ίδια η φύση μας, η οποία πλάστηκε και σφυρηλατήθηκε στο καμίνι της πολυχιλιετούς Ιστορίας μας.
Αυτά ήταν τα μηνύματα των παρελάσεων που έγιναν σε πόλεις και χωριά για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου και τη νίκη επί των Ιταλών, οι οποίοι ζήτησαν το 1940 γην και ύδωρ, για να λάβουν σε απάντηση το «ΟΧΙ» του Μεταξά, το ατσάλι και τη φωτιά των όπλων του ένδοξου Στρατού μας και τον παλλαϊκό ξεσηκωμό των Ελλήνων, που αξίωναν να φτάσουμε στη Ρώμη – κάτι που στα σίγουρα μπορούσαμε να κάνουμε.
Εκεί όπου οι άλλοι, οι τάχα επιφανείς της αποεθνικοποιημένης νομενκλατούρας, επιχειρηματολογούν σε άδειες αίθουσες, καλυπτόμενοι πίσω από κλούβες των ΜΑΤ και αμέτρητες διμοιρίες αστυνομικών, η σημαία μας, το εθνόσημο, ο Τίμιος Σταυρός κρατούν την κοινωνία μας ζωντανή και ενωμένη, ενθουσιασμένη και συγκινημένη στη θέα αυτών των κραταιότατων συμβόλων, που δεν κάμπτονταν στο παρελθόν και δεν πρόκειται να καμφθούν στο μέλλον.
«Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια»: Αυτή είναι η Ελλάδα που στ’ αλήθεια υπάρχει. Αυτή είναι η πατρίδα που αγωνίζεται και νικά, είτε επικρατεί σε μια μάχη είτε όχι. Νίκη είναι οι ίδιοι οι σκοποί που νοηματοδοτούν τη ζωή αυτής της Ελλάδας.
Τα κούφια λόγια, οι τοξικές νεφέλες της ψευτοδιανόησης, οι σάπιες ρητορείες του δικαιωματισμού, τα «δίκαια» των εχθρών μας και οι αξιώσεις των μεγάλων δυνάμεων είναι ασήμαντοι ψίθυροι στα αυτιά του ελληνικού έθνους, που έχει πολλάκις αποδείξει ότι ακούει μόνο τον λόγο του δικαίου και τη φωνή του αγαθού.
Ο σπόρος του ανθελληνισμού ρίχνεται σε μεγάλες ποσότητες, αλλά δεν καρπίζει, γιατί είναι στείρος. Ο πατριωτισμός και καρπίζει και θεριεύει ξανά στις καρδιές των Ελλήνων.
Μ.Η.Τ. 232120