Στο ίδιο έργο θεατές γινόμαστε δυστυχώς κάθε χρόνο με τις πυρκαγιές. Το γεγονός ότι δεν έχει υπάρξει απώλεια ανθρώπινων ζωών και δεν έχουν καταστραφεί ιδιωτικές περιουσίες από τις πύρινες φλόγες που έχουν τυλίξει μέχρι τώρα τη χώρα, φέτος, είναι οπωσδήποτε πολύ σημαντικό και ως τέτοιο πρέπει να αναγνωριστεί από όλους. Η προτεραιότητα αυτή χρειάζεται να ισχύει σταθερά και διαρκώς, είναι το ελάχιστο που απαιτείται να συμβαίνει για να μη θρηνήσουμε ποτέ ξανά θύματα από τέτοιες τραγωδίες όπως στο πρόσφατο παρελθόν.
Ταυτόχρονα όμως ας μην εθελοτυφλούμε. Το πρόβλημα είναι εδώ, υπαρκτό και προϊόντος του χρόνου θα μεγαλώνει. Η κλιματική αλλαγή που σημειώνεται σε ολόκληρο τον πλανήτη τείνει να εξελιχθεί στον πιο επικίνδυνο εφιάλτη για όλους. Τη διαπιστώνουμε καθημερινά, χειμώνα καλοκαίρι, μολονότι αποτελεί πια ερώτημα εάν θα συνεχίσουν να υπάρχουν και οι τέσσερις (;) εποχές του χρόνου όπως τις γνωρίζαμε. Οι πλέον δυστοπικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας οσονούπω θα μοιάζουν πολύ με την πραγματικότητα που βιώνουμε.
Η τραγωδία είναι ότι στη χώρα μας συνέτρεχαν ανέκαθεν και πολλές άλλες «προϋποθέσεις» για να καίγονται τα δάση, να χάνεται το πράσινο. Η ανθρώπινη αδιαφορία και ο ωχαδερφισμός σε συνδυασμό με τις σκοπιμότητες, τα συμφέροντα, τις οικοπεδοποιήσεις έδωσαν στο έγκλημα μια διαχρονική διάσταση. Ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, έγινε κι αυτό ένα τμήμα της διαπλοκής, είτε μικρής είτε μεγαλύτερης. Δεν πρέπει ασφαλώς να ξεχνάμε και τα μεγάλα ερωτήματα, εθνικού χαρακτήρα, για τις «ασύμμετρες» φωτιές του 2007 ή το σαμποτάζ που έχει γίνει στα ελληνικά δάση. Οι αποκαλύψεις του πρώην πρωθυπουργού της Τουρκίας Γιλμάζ για τους εμπρησμούς από πράκτορες της ΜΙΤ κατά το παρελθόν δεν αποτελούν ένα απλό σενάριο ή μια εικασία.
Καθεμια από τις αιτίες αυτές και όλες μαζί επιβάλλουν να σημάνει επιτέλους ένας γενικός συναγερμός. Η προστασία του περιβάλλοντος πρέπει να πάψει να αποτελεί μια διακήρυξη γενικού, αν όχι κενή, περιεχομένου -η οποία ατονεί μόλις περάσει ο άμεσος κίνδυνος μιας πυρκαγιάς ή άλλης θεομηνίας- και να προκαλέσει κινητοποίηση των πάντων. Δεν αρκεί η καλύτερη οργάνωση του κρατικού μηχανισμού, που είναι βεβαίως μια αυτονόητη προϋπόθεση.
Χρειάζεται επειγόντως μια πανεθνική προσπάθεια, με ενεργοποίηση και της ίδιας της κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα, ώστε να υπάρξει μια συνολική αλλαγή νοοτροπίας που θα οδηγήσει και σε καλύτερα, πιο σταθερά, αποτελέσματα. Μέσα από το πρίσμα αυτό, η αυστηροποίηση των ποινών και η παραδειγματική τιμωρία των εμπρηστών -σε αντιδιαστολή με το ισχύον «χαλαρό» καθεστώς- είναι εκ των ων ουκ άνευ…
Μ.Η.Τ. 232120