Ηταν 4.35 τα ξημερώματα της 14ης Αυγούστου 1974 όταν τα τουρκικά στρατεύματα εξαπέλυαν σφοδρή επίθεση σε όλα τα μέτωπα της Κύπρου. Ο «Αττίλας 2» είχε αρχίσει και σήμερα συμπληρώνονται 45 χρόνια από την αποφράδα εκείνη ημέρα… Δυστυχώς, η επέτειος αυτή, για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, έχει ατονήσει. Οι αναφορές στα γεγονότα εκείνα ολοένα και περιορίζονται, οι μνήμες σκόπιμα εξασθενούν, τα μηνύματα μπαίνουν σε φίλτρα στρέβλωσης και παραχάραξης.
Κι όμως, η φετινή επέτειος συμπίπτει με την πιο κρίσιμη ίσως συγκυρία των τελευταίων χρόνων. Η τουρκική προκλητικότητα βρίσκεται στα ύψη σε μια περίοδο κατά την οποία επιχειρείται γεωπολιτική αναδιάταξη σε ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. Το ενεργειακό έχει γίνει ο καταλύτης όλων των διεργασιών και η «συνεκμετάλλευση» είναι ο νέος όρος που φοριέται πολύ…
Δεν είναι τυχαία η λήθη που επιδιώκεται για την προδοσία της Κύπρου. Πρέπει να «ξεχάσουμε» ότι οι Ελληνοκύπριοι βρέθηκαν να αντιμετωπίζουν μόνοι τους τις ορδές των Τούρκων εισβολέων, πως οι υψηλοί προστάτες μας έπαιξαν τον ρόλο του Πόντιου Πιλάτου, ότι το Διεθνές Δίκαιο έγινε κουρελόχαρτο και τελικά από το 3%, με τον «Αττίλα 1» στις 20 Ιουλίου, βρέθηκε το 37% του κυπριακού εδάφους μερικές εβδομάδες αργότερα υπό τουρκικό έλεγχο.
Από την πρώτη στιγμή το Κυπριακό ήταν πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Με τα χρόνια, η διπλωματία των υποχωρήσεων και των παραχωρήσεων το άμβλυνε. Δεν αμβλύνθηκαν, όμως, παρά τις τεράστιες προπαγανδιστικές επιχειρήσεις και τον πακτωλό του χρήματος που διατέθηκε, τα φρονήματα του λαού. Το απέδειξε με το «Οχι» στο εθνοκτόνο Σχέδιο Ανάν, υπό το βαρύ πρόσταγμα του Τάσσου Παπαδόπουλου: «Παρέλαβα κράτος, δεν θα παραδώσω κοινότητα». Αυτή την προμετωπίδα θα έπρεπε να έχουν και οι διάδοχοί του, αλλά φευ…
Σήμερα, 45 χρόνια μετά, όπου η καμπή είναι πάλι οριακή, η επέτειος του «Αττίλα 2» δεν θα έπρεπε να μένει καταχωνιασμένη στα συρτάρια, να μην εξαντλείται σε μερικά μονόστηλα ή σε κάποια τυποποιημένα αφιερώματα. Αφετηρία εθνικού αναστοχασμού απαιτείται να γίνει. Οι συνθήκες είναι εξαιρετικά κρίσιμες για τον Ελληνισμό σε όλα τα μέτωπα. Φαίνεται καθαρά πλέον ότι το Κυπριακό δεν είναι ένα μεμονωμένο ζήτημα προς «διευθέτηση», αλλά κρίκος μιας ολόκληρης αλυσίδας που άπτεται της εθνικής ακεραιότητας και κυριαρχίας της χώρας. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος, μάλιστα, δεν είναι οι απειλές αυτές καθαυτές, που εκδηλώνονται με διάφορες μορφές, αλλά η επανάπαυση που μεθοδικά καλλιεργείται. Αυτή είναι η σύγχρονη κερκόπορτα, μέσω της οποίας ο νέος «Αττίλας» ετοιμάζει την εισβολή του…
Μ.Η.Τ. 232120