Η κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν είναι νέο φαινόμενο – για την ακρίβεια, δεν είναι καν κρίση. Η Τουρκία ως σύνολο εκφράζει την αρπακτική και επεκτατική φύση της και η Ελλάδα προσπαθεί να αντεπεξέλθει, να επιβιώσει. Δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «κρίση» η γειτνίαση με έναν αδίστακτο γείτονα. Είναι κατάσταση.
Από τη μάχη στο Μαντζικέρτ τον Αύγουστο του 1071 μέχρι την άλωση της Πόλης τον Μάιο του 1453 και από την εισβολή στην Κύπρο το 1974 μέχρι το όνειδος των Ιμίων το 1996, η τουρκική στάση είναι ίδια. Οι Τούρκοι είτε με νεοοθωμανισμό είτε με κεμαλισμό είναι προβλέψιμοι. Επιτίθενται όποτε μπορούν και αρπάζουν όσα προλαβαίνουν.
Η Ελλάδα, επειδή σε πολλές φάσεις και σημαντικές καμπές της Ιστορίας της ταλανίζεται από ηγεσίες ανάξιες των περιστάσεων, δεν έχει σταθερό τρόπο θέασης των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ο οποίος συνοψίζεται σε αυτό που λέει ο λαός μας: «Θέλεις να ‘χεις Τούρκο φίλο; Κράτα ένα χέρι ξύλο». Αυτό, δηλαδή, σημαίνει υλική και πνευματική θωράκιση της χώρας και σταθερότητα στην εξωτερική πολιτική.
Εμείς, ειδικά μετά τη μαύρη οκταετία του Κώστα Σημίτη, του πρωθυπουργού των Ιμίων, όπου ρεζιλεύτηκε το έθνος μας σ’ ένα φιάσκο αντάξιο του κόμματός του, της ιδεολογίας του και της πολιτικής του, τρέφουμε την αυταπάτη ότι ο εξευμενισμός του θηρίου θα ματαιώσει την ώρα της αλήθειας. Κι όμως, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να μεταθέτουμε ευθύνες εκεί που δεν πρέπει να μετατεθούν: στις επόμενες γενεές.
Τα εξοπλιστικά προγράμματα έχουν δαιμονοποιηθεί επειδή μια σειρά από κλέφτες, ανυπόληπτους υπουργούς και στελέχη του υπουργείου Εθνικής Αμυνας «έβαλαν το χέρι στο μέλι» -και όπου «μέλι» το αίμα και ο ιδρώτας των Ελλήνων φορολογουμένων. Αντί να επενδύσει η πατρίδα μας στη στρατιωτική τεχνολογία και να χρησιμοποιήσει το εξαιρετικό επιστημονικό δυναμικό της, αφήνει την Τουρκία να αποκτήσει προβάδισμα σε αυτόν τον κρίσιμο τομέα και στέλνει λαμπρούς Ελληνες επιστήμονες στο εξωτερικό, υποχρεώνοντάς τους να φύγουν από τη χώρα για να βρουν μεροκάματο.
Και ο πατριωτισμός έχει δαιμονοποιηθεί επειδή στη δημόσια σφαίρα κυριαρχούν η Αριστερά και τα νεφελώδη, νεοταξικά και αντιπατριωτικά ιδεολογήματά της. Η δε Κεντροδεξιά, αμήχανη και μοιραία, ενθουσιάζεται όποτε λαμβάνει δημοκρατικά εύσημα από πρώην και νυν σταλινικούς και κάθε τόσο στελέχη της επαναλαμβάνουν με στόμφο ότι «τιμούν και σέβονται την Αριστερά για τους αγώνες και τις θυσίες της».
Είναι εξαιρετικά απλό να τεθούν οι βάσεις για την αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής: να λησμονήσουμε το «δεν διεκδικούμε τίποτα», να απενοχοποιήσουμε τον πατριωτισμό και να οπλιστούμε επιτέλους σαν αστακοί. Ολα τα άλλα έπονται…
Μ.Η.Τ. 232120