Η αναισχυντία δεν είναι αυθεντικότητα. Η χυδαιότητα δεν πρέπει να συγχέεται με την ειλικρίνεια. Τον τελευταίο καιρό τα παραπάνω τείνουμε να τα συγχέουμε, ενώ οφείλουμε να τα ξεχωρίζουμε μονομιάς.
Συνήθως, όταν επιδιώκεται να σχολιαστεί ευμενώς ένας πολιτικός ή γενικά κάποιο δημόσιο πρόσωπο, λέγεται ότι «αυτός τα λέει έξω από τα δόντια» ή ότι «δεν μασάει τα λόγια του».
Η ελευθεροστομία, ωστόσο, προϊόντος του χρόνου και επειδή δεν υπάρχει στον πολιτικό κόσμο το έρμα που απαιτείται για να κρατηθεί σταθερή η αντιστοιχία των λέξεων με το αληθινό νόημά τους, κατάντησε να εκδηλώνεται ως αθυροστομία και στο τέλος αγένεια ή ακόμα και ευθεία προσβολή του συνομιλητή.
Είδαμε την εβδομάδα που πέρασε ένα ρεσιτάλ προσβλητικής συμπεριφοράς από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ προς τον ελληνικό λαό αλλά και σε όλους όσοι ψήφισαν αυτό το κόμμα στις εκλογές του 2015. Απροσχημάτιστα, χωρίς αιδώ και αναστολές, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που είχαν διοριστεί από το κόμμα και τον πρωθυπουργό σε θέσεις ευθύνης και σε ύπατα πολιτειακά αξιώματα, όπως ο πρόεδρος και η αντιπρόεδρος της Βουλής, παραδέχτηκαν ότι έγινε χρήση του νόμου για να διοριστούν συγγενικά τους πρόσωπα στη φιλόξενη (για όσους έχουν διασυνδέσεις) Βουλή.
Οι ίδιοι άνθρωποι που φώναζαν ότι το νόμιμο δεν σημαίνει και ηθικό χρησιμοποίησαν τη νομιμότητα σαν φύλλο συκής για να κρύψουν την πολιτική γύμνια τους. Μάλιστα, η απώλεια της επαφής με την πλειοψηφία, ο ιδρυματισμός της εξουσίας και η ιδιοτέλεια τους τύφλωσαν τόσο πολύ ώστε έδειξαν να μην αντιλαμβάνονται ποια είναι η βλάβη που προκάλεσαν στο δημόσιο συμφέρον.
Εδειξαν δε θιγμένοι από τον σάλο που δικαίως ξεσηκώθηκε για τη χυδαία επίδειξη οικογενειοκρατίας, ρίχνοντας την ευθύνη και το «ανάθεμα» σε εκείνους που έκαναν τις σχετικές αποκαλύψεις και προέβησαν στη δέουσα κριτική. Εχοντας αποκομίσει αρκετή εμπειρία από τις έντονες πολιτικές διεργασίες, από τη διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης στην οποία βρισκόμαστε, από τις ανατροπές αλλά και τον διασυρμό των πολιτικών προσώπων κατά τη διάρκεια της μνημονιακής δοκιμασίας της πατρίδας μας, διαπιστώνουμε ότι πάντοτε στην πολιτική πρέπει να τηρούνται τα προσχήματα. Αν δεν τηρούνται αυτά, τότε ο επόμενος στόχος είναι η ουσία.
Αυτά που αποκαλούμε προσχήματα είναι η αβρότητα της πολιτικής συμπεριφοράς, η ευγένεια αλλά και η δεοντολογία που πρέπει να διέπει τις σχέσεις πολιτικών και πολιτών. Εκείνοι που αυτοδιαφημίζονται ως πηγαίοι, λαϊκοί και αυθεντικοί συχνότατα μεταμφιέζουν τη χυδαιότητα πράξεων και προθέσεων, την αγένεια και τον ωχαδερφισμό τους σε «λαϊκότητα» και «αυθεντικότητα».
Ολα αυτά δεν έχουν σχέση με την Ελλάδα που επιδιώκουμε, που θέλουμε και που μπορούμε να δημιουργήσουμε όλοι μαζί.
Μ.Η.Τ. 232120