Το ανήθικο και το νόμιμο

Οποτε κάποιος ανοίγει συζήτηση περί ηθικής στην πολιτική το πρώτο πράγμα που λαμβάνει ως αντίδραση είναι το ειρωνικό μειδίαμα που σχηματίζεται στα πρόσωπα πολλών εκ των συνομιλητών του. Η ακαταλληλότητα σημαντικής μερίδας εκλεγμένων και μη διαχειριστών των κοινών υποθέσεων έχει οδηγήσει στο να θεωρούνται περίπου είδος προς εξαφάνιση οι άνθρωποι εκείνοι που ασχολούνται με την πολιτική, επειδή έχουν και τις δυνατότητες και τις καλές προθέσεις να το πράξουν.

Η νομοθέτηση διάφορων αθλιοτήτων, προνομίων, χαριστικών ρυθμίσεων και φωτογραφικών διατάξεων που αφορούν τους πολιτικούς, τους συγγενείς, τους φίλους και τους «χορηγούς» τους είναι ένα από τα τρικ που χρησιμοποιούνται για να αδικείται νομίμως η κοινωνία και να ευνοούνται νομίμως, αλλά σκανδαλωδώς οι κρατούντες. Το νόμιμο δεν είναι πάντα ηθικό. Αυτό το έχουμε διαπιστώσει πολλάκις στις ημέρες μας.

Με απλά λόγια: Είναι νόμιμο να διακοπεύει ο Τσίπρας στο χλιδάτο κότερο Παναγόπουλου, αλλά δεν είναι ηθικό. Σε καμία χώρα του κόσμου δεν θα γινόταν ανεκτό να περνάει ο πρωθυπουργός τις διακοπές του σε θαλαμηγό κροίσων και ο λαός να υπερφορολογείται, να ξενιτεύεται, να πεινάει, να γίνεται παρανάλωμα του πυρός σε πυρκαγιές που αδυνατεί να ελέγξει το κράτος, να πνίγεται στις νεροποντές και να είναι έρμαιο της εγκληματικότητας και της φτώχειας. Οι πολιτικοί οφείλουν να τηρούν τις δέουσες αποστάσεις από εκείνους που μπορούν να επηρεάσουν τις εξελίξεις με τα λεφτά τους. Αυτό το γεγονός ισχύει, είτε αρέσει είτε όχι.

Φυσικά, δεν μπορεί κάτι τέτοιο να «ισοφαριστεί» με συμψηφισμούς του στιλ «αυτά κάνουμε εμείς, αλλά εσείς κάνετε χειρότερα». Είναι εξαιρετικά επιβλαβές για την κοινωνία να εμπεδώνεται η ιδέα πως πολιτική σημαίνει ο αγώνας επικράτησης του κακού εναντίον του χειρότερου.

Εξίσου νόμιμο και μη ηθικό είναι να εντάσσονται στις τάξεις της Ν.Δ. εθνομηδενιστές, υβριστές των θείων και αρνητές των παραδόσεων, όπως ο Γρηγόρης Ψαριανός και ο Πέτρος Τατσόπουλος.

Δεν είναι σωστό για την Ελλάδα ο κομματικός ανταγωνισμός να αφορά την ταχύτητα της πτώσης του επιπέδου της πολιτικής αντιπαράθεσης.