Η Ιστορία αλλά και η πρόσφατη πικρή εμπειρία της μνημονιακής περιπέτειας της χώρας μας έχουν αποδείξει ότι όλα μπορούν να αλλάξουν στην πολιτική και στις διεθνείς σχέσεις – πλην της συμπεριφοράς των Γερμανών. Αυτή παραμένει πεισματικά ίδια από την εποχή του Αλάριχου μέχρι τον Χίτλερ και τη Μέρκελ.
Οι Γερμανοί θεωρούν αυτονόητο ότι οι άλλοι υπάρχουν για να τους δίνουν όσα χρειάζονται, ώστε να νιώθουν ασφαλείς και κυρίαρχοι. Τώρα η βουλιμία αυτού του συνόλου εκδηλώνεται και με την υποψηφιότητα του Μάνφρεντ Βέμπερ για την προεδρία της Κομισιόν. Ο ανήκων στο κόμμα CSU, των Χριστιανοκοινωνιστών, που είναι κυβερνητικοί εταίροι του CDU, του κόμματος της Μέρκελ, είναι Βαυαρός και αν κατορθώσει να γίνει ο διάδοχος του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ θα επισφραγίσει με τον πλέον επίσημο τρόπο τη γερμανική μονοκρατορία στους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Στη γραφειοκρατική και πολέμια των εθνικών κρατών Ευρωπαϊκή Ενωση όλα θυμίζουν και… μυρίζουν Γερμανία. Από το κοινό νόμισμα και την τιμωρητική πολιτική σε βάρος της Ελλάδας μέχρι τη δημιουργία τεράστιων πλεονασμάτων στην οικονομία της «ατμομηχανής» της Ευρώπης.
Τώρα, το γεγονός ότι όλοι οι επικεφαλής των θεσμών της Ε.Ε. συμπεριφέρονταν σαν ενεργούμενα του Βερολίνου δεν φαντάζει αρκετό στη γερμανική ελίτ. Επιδιώκουν να αναλάβουν τα ηνία οι ομοεθνείς τους, ούτως ώστε να υλοποιούν τους σχεδιασμούς τους χωρίς καν τις τυπικές συνεννοήσεις με τους ξένους υπαλλήλους τους.
Η Κομισιόν μπορεί να μην είναι σε θέση να διαμορφώνει αυτόνομη και αυτόφωτη πολιτική για την Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά το αξίωμα του προέδρου σίγουρα δεν είναι μόνο διακοσμητικό. Διαδραματίζει και ουσιαστικό ρόλο, και δύναται να συγκαθορίσει ορισμένες αποφάσεις.
Ο Μάνφρεντ Βέμπερ είναι χριστιανοκοινωνιστής, παίζει τα δικά του πολιτικά παίγνια και έχει τις επιδιώξεις του, αλλά -πάνω απ’ όλα- είναι ένα κομμάτι του γερμανικού κατεστημένου και τα σχέδιά του εξυπηρετούν τα συμφέροντα αυτής της φονικής μηχανής, η οποία δεν σέβεται τίποτε άλλο εκτός από τη δύναμη.
Μ.Η.Τ. 232120