Η αληθινή Ελλάδα

Η Ελλάδα δεν είναι αυτή που θέλουν κάποιοι να μας πείσουν. Τόσο εντός όσο και εκτός χώρας. Η πραγματική Ελλάδα είναι αυτή του Λευτέρη Πετρούνια, της Κατερίνας Στεφανίδη του Μίλτου Τεντόγλου, του Απόστολου Χρήστου, των παιδιών που ξεχώρισαν σε διεθνείς μαθησιακούς διαγωνισμούς, όλων αυτών των Ελλήνων που μας κάνουν περήφανους, χωρίς φωνές και τυμπανοκρουσίες.

Η πραγματική Ελλάδα σίγουρα δεν είναι αυτή της καμένης γης στο Μάτι ούτε κρύβεται βέβαια στις απίστευτες ύβρεις πολιτικών, οι οποίοι το μόνο που καταφέρνουν είναι να δηλητηριάζουν τις ψυχές των Ελλήνων και να καταστρέφουν τον τόπο.

Η καρδιά της Ελλάδας χρόνια τώρα χτυπά αλλού. Και τα παιδιά αυτά απλώς μας θυμίζουν πού μπορούμε να φτάσουμε βάζοντας πάνω από όλα τον προγραμματισμό, την προσωπική δουλειά, τη συνέπεια, το ήθος, την αγάπη γι’ αυτό που κάνουν και για την πατρίδα τους.

Αυτή η Ελλάδα, που ό,τι και να κάνουν Ούνοι, Βότθοι, Βησιγότθοι και… Εφιάλτες θα συνεχίσει να υπάρχει, να λάμπει, να ξεχωρίζει. Κοντά στα Μνημόνια, στις στερήσεις, στην κομματική μισαλλοδοξία. Αυτά τα παιδιά είναι ένα γνήσιο μνημόσυνο σε όλους αυτούς που χάθηκαν στις πρόσφατες πυρκαγιές.

Αποτελούν τη μεγάλη ελπίδα μιας πραγματικής και ουσιαστικής αλλαγής που χρειάζεται ο τόπος. Αυτά τα παιδιά αποτελούν τον «στρατό», την ομάδα, τη μαγιά ενός ηγέτη, που, όπως είχε γράψει η «δημοκρατία», χρειάζεται αυτός ο τόπος για να σηκωθεί λίγο ψηλότερα.

Δεν ξέρουμε τι σκέφτονται σήμερα -πλην των εθιμοτυπικών ανακοινώσεων που έβγαλαν- τα πολιτικά κόμματα και οι ηγεσίες τους. Δεν ξέρουμε κατά πόσον είναι έτοιμα να αποδεχτούν τον αξιακό κώδικα αυτών των παιδιών· να παραδειγματιστούν από τον αγώνα τους.

Και να καταλάβουν ότι για να πάει ο τόπος μπροστά δεν χρειάζονται ούτε κόκκινα ούτε ροζ ούτε πράσινα ούτε μπλε κομματικά στρατόπεδα. Δεν χρειάζονται λογικές του τύπου «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας». Να καταλάβουν ότι ο τόπος με πρόγραμμα, δουλειά και αξιοποίηση των ικανών μπορεί να πάει μπροστά.

Ολα τα άλλα ευθύνονται για εδώ που φτάσαμε. Σε μια πατρίδα που κονταίνει, λιγοστεύει και χάνεται. Ας ξυπνήσουν, επιτέλους.