Δεν πήραν το μήνυμα

Παρατηρούμε όσα εξελίσσονται τα τελευταία 24ωρα μετά την τραγωδία στο Μάτι. Η παραίτηση-αποπομπή του υπουργού Νίκου Τόσκα, οι αλλαγές στην ΕΛ.ΑΣ. και την Πυροσβεστική, και ο δρομολογημένος ανασχηματισμός δεν δίνουν απαντήσεις στις αγωνίες των πολιτών για το τι θα συμβεί εάν ξαναζήσουμε μια ανάλογη έκτακτη κατάσταση.

Δυστυχώς, τα κόμματα φαίνεται ότι δεν πήραν το μήνυμα και συνεχίζουν το γνώριμο παιχνίδι της μικροκομματικής αντιπαράθεσης: Η αντιπολίτευση τα ρίχνει στην κυβέρνηση, ζητώντας πλέον την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα, και η κυβέρνηση μιλά για τις ευθύνες του πολιτικού συστήματος. Εξακολουθούν δηλαδή να λειτουργούν σαν να μην πέρασε ούτε μία ημέρα από την τραγωδία και, το κυριότερο, χωρίς να έχουν συναισθανθεί τις ευθύνες τους απέναντι στους πολίτες.

Αντί να καθίσουν επιτέλους σε ένα τραπέζι και να σχεδιάσουν από κοινού μια περιβαλλοντική και πολεοδομική πολιτική, καθένας τραβά τη δική του γραμμή, προσδοκώντας σε προσωπικά οφέλη.

Με αυτή τη στρατηγική, όμως, όχι μόνο δεν δίνουν λύση στα προβλήματα και στις αγωνίες των πολιτών, αλλά βάζουν τα χέρια τους και βγάζουν τα μάτια τους. Δεν καταλαβαίνουν, άραγε, ότι η απαξία της πολιτικής πλήττει και τους ίδιους;

Το ότι επικρατεί η αντίληψη στην κοινωνία πως «όλοι ίδιοι είναι» θεωρούν ότι δεν κάνει και στους ίδιους κακό, μια και σπρώχνει τους πολίτες είτε στην αποχή από την εκλογική διαδικασία είτε στα άκρα;

Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να καταλάβουν ότι σε τέτοια θέματα οφείλουν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να σχεδιάσουν από κοινού τη γραμμή τους;

Ἡ μήπως εκτιμούν ότι, όταν πεθαίνουν άνθρωποι, έχουν την πολυτέλεια οι ίδιοι να αυτοσχεδιάζουν στα κομματικά γραφεία για να «δείχνουν» ο ένας τον άλλον στη συνέχεια ως υπεύθυνο;

Τους καλούμε να σοβαρευτούν, διότι μάλλον δεν έχουν καταλάβει τι συμβαίνει στην κοινωνία. Η οργή των πολιτών για τους πολιτικούς είναι μεγάλη, χωρίς να ξεχωρίζουν χρώματα και κόμματα. Αυτός είναι ο κίνδυνος – και ας το καταλάβουν. Διότι, εάν πιστεύουν ότι ο «θάνατος» του πολιτικού αντιπάλου τους είναι ζωή για τους ίδιους, πλανώνται οικτρά. Οι ευθύνες στο μυαλό της κοινωνίας είναι διαχρονικές και οι ευθύνες μοιάζουν με ντόμινο – το οποίο όταν αρχίσει να πέφτει θα τους συμπαρασύρει όλους. Και, για να μιλήσουμε με όρους πυρκαγιάς, μαζί με τα ξερά θα καούν και τα χλωρά. Το κατάλαβαν ή όχι;