Το ψεύτικο δίλημμα

Οι ίδιοι πολιτικοί που έχουν καταντήσει κουραστικοί, επαναλαμβάνοντας ότι η ζωή δεν είναι «άσπρο ή μαύρο» και ότι διαθέτει αποχρώσεις, είναι οι πρώτοι που παραβιάζουν αυτή την αρχή. Φυσικά, το να λένε ότι δεν υπάρχει μόνο άσπρο ή μαύρο και να συμπεριφέρονται σαν να είναι τα μόνα διαθέσιμα χρώματα δεν είναι η μοναδική ανακολουθία τους, αλλά σε κάθε περίπτωση αυτή η έξη τους είναι εξοργιστική και προκαλεί τη νοημοσύνη των πολιτών.

Μια από τις κλασικές περιπτώσεις όπου η ρητορική των αποτυχημένων κομμάτων της Μεταπολίτευσης κινείται μεταξύ δύο άκρων, χωρίς να εξετάζει κανένα άλλο ενδεχόμενο, είναι η υποχωρητικότητα έναντι των ξένων. Κάθε φορά που μια κυβέρνηση ηττάται διπλωματικά, πολιτικά ή άλλως από κάποια γειτονική χώρα, επειδή η ηγετική ομάδα απαρτίζεται από ακατάλληλα για τη δουλειά κομματόσκυλα, οι πρόθυμοι ντελάληδες της κομματικής προπαγάνδας λένε: «Μα, τι θέλατε; Να κάνουμε πόλεμο;»

Με λίγα λόγια, αυτοί που χρυσοπληρώνονται από το υστέρημα των Ελλήνων προσπαθούν να εκπαιδεύσουν τον λαό να σκέφτεται ανοήτως, όπως οι οπαδοί των ασυνάρτητων κοσμοθεωριών τους. Επιδιώκουν να εμπεδωθεί μια πλήρως παραπλανητική εικόνα του κόσμου και των διεθνών σχέσεων, όπου οι επιλογές για τη χώρα μας είναι δύο: Ή άτακτη υποχώρηση, ακόμα και έναντι κρατιδίων υπό διάλυση, όπως τα Σκόπια, ή πόλεμος! Το «διασυρμός ή πόλεμος» έχει κεντρική θέση και μόνιμο στασίδι στα δημόσια θεάματα και στον πολιτικό διάλογο από την εποχή των Ιμίων. Σιγά σιγά καλλιεργείται από τις ενδοτικές και αδιάφορες για το έθνος πολιτικές ηγεσίες της πατρίδας η αντίληψη ότι ο Ελληνας, για να μην πολεμήσει, πρέπει συνεχώς να σκύβει το κεφάλι, να υποχωρεί, να προδίδει το μέλλον των παιδιών του και το αίμα των προγόνων του. Αυτό το άστοχο και εθνικά ύποπτο προπαγανδιστικό πυροτέχνημα, σταδιακά, τείνει να δημιουργεί νοοτροπία εθελούσιου αφοπλισμού.

Στα Ιμια έπρεπε να υποστείλουμε τη σημαία «για να μη σκοτωθούν τα παιδιά για δυο βραχονησίδες». Στην υπόθεση Οτσαλάν έπρεπε να παραδοθεί ο ικέτης στους Τούρκους «για να μη σκοτωθούμε για έναν Κούρδο». Στους εμβολισμούς των πλοίων μας από τα τουρκικά δεν πρέπει να κάνουμε κάτι «για να μη γίνει πόλεμος για ένα ατύχημα». Το ίδιο και με την ομηρία των στρατιωτικών μας, με τις παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου, με τις δηλώσεις Ερντογάν, με τις διεκδικήσεις επί εδαφών μας, με όλα! Δεν μπορούμε, δηλαδή, να απαντάμε πουθενά. Δεν επιτρέπεται από τους πολιτικούς μας να επιφέρουμε τα ισοδύναμα στον αντίπαλο. Θέλουν να μας εθίσουν στο να είμαστε τόσο ανυπόληπτοι όσο και οι ίδιοι.

Και τώρα, όπως αποκαλύπτει η «κυριακάτικη δημοκρατία» (σελ. 4), είμαστε έτοιμοι να εκκενώσουμε και μικρά νησιά από τον πληθυσμό τους. Για χάρη ποιου και ποιων, άραγε;