Από το σκότος στο φως Χριστού

Η γη χωρίς Χριστό είναι στέρφα. Η θάλασσα, άδεια από ζωή. Ολες οι προσπάθειες αποβαίνουν μάταιες. Τα συμπεράσματα αυτά δεν προκύπτουν μόνο από τη μελέτη της Καινής Διαθήκης, αλλά από την καθημερινότητα. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που, με αλαζονεία και ελαφρότητα, απέρριπταν την ανάγκη ύπαρξης του Χριστού στη ζωή τους και οι τροπές των εξελίξεων, απρόσμενες και συχνά δραματικές, τους οδήγησαν πάλι στο καταφύγιο της αγάπης και του ελέους Του.

Στο τέλος τού Κατά Ιωάννην Ευαγγελίου (κεφ. ΚΑ’ 1-13) περιγράφεται η τρίτη φανέρωση του αναστάντος Χριστού στους μαθητές του. Εκείνοι είχαν βγει να ψαρέψουν στη λίμνη της Τιβεριάδας και, παρά τις ολονύχτιες προσπάθειές τους, δεν είχαν πιάσει λέπι.

Ο Χριστός τούς υπέδειξε να ρίξουν τα δίχτυα «εις τα δεξιά μέρη του πλοίου», εκείνοι το έπραξαν και τα δίχτυα γέμισαν μέχρι σημείου που να μη χωρούν άλλο. Το συγκεκριμένο χωρίο του Ευαγγελίου του αγαπημένου μαθητή του Κυρίου σίγουρα είναι μια κυριολεκτική εξιστόρηση όσων διαδραματίστηκαν, αλλά συνάμα αποτελεί και μια διδακτικότατη μεταφορά, έναν οδοδείκτη για τη διαδρομή που πρέπει να ακολουθούν οι άνθρωποι.

Πολλοί είναι οι κόποι που κατατίθενται στα ταμιευτήρια ιδρώτα και αγώνα της γης. Αν δεν συνοδεύονται και δεν ευλογούνται από τη Θεία Χάρη, είναι μάταιοι. Δεν θα αποδώσουν. Οταν λείπει ο Χριστός από τις καρδιές, και η ίδια η ύλη καταρρέει. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τα άτομα, αλλά και για τα σύνολα.

Η γιορτή της Αναστάσεως είναι μια εξαιρετική ευκαιρία αναστοχασμού των πεπραγμένων μας. Σε εθνικό επίπεδο οφείλουμε να εξετάσουμε ποια ήταν η οδός που μας έφερε μέχρι εδώ. Ποιοι ήταν οι ηγέτες που προσπάθησαν να αφαιρέσουν τον Χριστό από το τοπίο μας. Να αντιληφθούμε ποιες ήταν οι πολιτικές δυνάμεις που επεδίωξαν να γκρεμίσουν τη γέφυρα η οποία μας ενώνει επί χιλιετίες με το θείον και με την αρετή.

Ακόμη κι αν αναζητήσουμε γύρω μας ένα πρότυπο επιτυχίας, γαλήνης, εσωτερικής ισορροπίας, θα δούμε ανθρώπους που πιστεύουν, και η πίστη αυτή τους δίνει τη δύναμη να συνεχίσουν να αγωνίζονται, να προσπαθούν, να νικούν και να μοιράζονται τους καρπούς των μικρών και των μεγάλων επιτυχιών με τους γύρω τους.

Πού αλλού θα βρούμε όχι υπόσχεση, αλλά βεβαιότητα ζωής και κατίσχυσης έναντι του θανάτου, εκτός από τον Χριστό; Ποια άλλα πειστικά ιδανικά, πλην της αγάπης και της δικαιοσύνης, μπορεί να γεμίσουν τις καρδιές των ανθρώπων και να νοηματοδοτήσουν τις ζωές τους;

Η λύση υπάρχει και, για να τη δούμε, πρέπει να αφαιρέσουμε το πλέγμα του εγωισμού που σκοτίζει τους οφθαλμούς μας. Χριστός Ανέστη!