Παραβατικότητα και αριστερισμός

Δεν είναι οι χειρισμοί των ανθρώπων ξέχωροι και άσχετοι με τη φύση των ανθρώπων και των πραγμάτων. Ο νόμος Παρασκευόπουλου, που αποσυμφόρησε τις φυλακές από επικίνδυνους εγκληματίες και γέμισε τα νεκροταφεία με αθώα θύματα, δεν είναι άσχετος με την ιδεολογία του πρώην υπουργού, την πολιτική διαδρομή του, την πνευματική συγκρότησή του, το αξιακό σύστημά του αλλά και το κόμμα το οποίο τον επέλεξε για να εφαρμόσει ακριβώς αυτή την ατζέντα.

Ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Παρασκευόπουλος μαζί με αρκετούς άλλους πρώην και νυν υπουργούς και στελέχη της κρατικής μηχανής δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να εκδηλώνει τη φύση των πραγμάτων. Τούτη η φύση, βέβαια, των πραγμάτων της Αριστεράς είναι πρώτα και κύρια αντικοινωνική, απάνθρωπη και εντελώς ασύμβατη με τις ανάγκες της πλειοψηφίας, αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει ιδιαίτερα τους πάσης φύσεως ιδεοληπτικούς.

Στην Αριστερά η ιδεολογία είναι πέρα και πάνω από τις ανθρώπινες ανάγκες. Αποτελεί αυταξία, κίνητρο και σκοπό ταυτόχρονα. Η επιδίωξη της τέλειας εφαρμογής της, όπως έχει αποδειχτεί ιστορικά, περνάει πάνω από αναρίθμητα πτώματα και πάνω από τις ελευθερίες των πολλών, το εισόδημά τους, τις σχέσεις τους και τις προσωπικές αντιλήψεις τους.

Η Αριστερά ως κίνημα ξεκίνησε ως παραβατική δραστηριότητα και δύσκολα μπορεί να απογαλακτιστεί από αυτή την κατάσταση. Απογαλακτίζεται μόνο σε περιπτώσεις όπου της έχει επιτραπεί να θεωρεί εγκληματική δραστηριότητα οτιδήποτε δεν συνάδει με τη δική της θέαση της… αλήθειας. Πολλά τέτοια είδε η ανθρωπότητα σε τυραννικά καθεστώτα τύπου Στάλιν, Κάστρο, Πολ Ποτ κ.ά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Παρασκευόπουλος δεν αιφνιδίασαν νομοθετώντας ευνοϊκά για τους σκληρούς ποινικούς. Είναι αμέτρητες οι φορές που οι πολίτες είδαν στα ΜΜΕ στελέχη αυτού του κόμματος να μιλούν με απεριόριστο σεβασμό για τους παραβατικούς (τους οποίους θεωρούσαν σχεδόν συλλήβδην αθώους) και ταυτόχρονα να ειρωνεύονται τους «νοικοκυραίους» – μια λέξη που πρόφεραν πάντοτε με μια δόση περιφρόνησης και αηδίας.

Οι φιλήσυχοι νοικοκυραίοι, λοιπόν, καλούνται να πληρώσουν πάλι τα σπασμένα μιας χρεοκοπημένης ιδεολογίας.