Κατά δεκάδες χιλιάδες εκκρεμούν στα αρμόδια δικαστήρια οι υποθέσεις «υπερχρεωμένων νοικοκυριών» που υπάγονται στον γνωστό και ως «νόμο Κατσέλη». Για την ακρίβεια, οι σχετικές αιτήσεις έχουν φτάσει τις 170.000, από τις οποίες ως σήμερα έχουν εξεταστεί περίπου οι 50.000, δηλαδή λιγότερες κι από το ένα τρίτο.
Παρά την προβαλλόμενη αισιοδοξία περί επιτάχυνσης, η πραγματικότητα είναι ότι η εκδίκαση προχωρά με ρυθμό χελώνας λόγω της υποστελέχωσης των δικαστηρίων. Η έλλειψη προσωπικού αποτελεί τον βασικότερο παράγοντα των καθυστερήσεων, την ώρα που απαιτείται να έχει σχεδόν ολοκληρωθεί η διαδικασία έως τα τέλη του 2018.
Είναι προφανές ότι με τα σημερινά δεδομένα ο στόχος αυτός είναι -αν όχι ανέφικτος- υπεραισιόδοξος συντηρώντας το πρόβλημα προς όλες τις κατευθύνσεις. Ούτε οι τράπεζες εκκαθαρίζουν τις εκκρεμότητές τους ούτε το Δημόσιο εισπράττει χρήματα, αλλά ούτε και οι πολίτες βγαίνουν από το καθεστώς αβεβαιότητας και αδιεξόδου. Αυτό μάλιστα είναι ίσως το σημαντικότερο.
Στη μνημονιακή Ελλάδα ολοένα και περισσότεροι -κάθε μήνα, κάθε χρόνο- βρίσκονται φορτωμένοι με χρέη. Οχι διότι οι πιο πολλοί αρέσκονται να χρωστούν, αλλά επειδή αδυνατούν πια να πληρώσουν.
Αν επομένως οι διαδικασίες αντιμετώπισης του προβλήματος δεν είναι λειτουργικές και υποβοηθητικές για τον πολίτη, το φυσικό και νομικό πρόσωπο, τον ελεύθερο επαγγελματία και τον επιχειρηματία, τότε ο φαύλος κύκλος θα συνεχιστεί.
Κοινός είναι ο παρονομαστής και με τη διαδικασία του εξωδικαστικού συμβιβασμού που ετέθη σε εφαρμογή, προκαλώντας πολύ μεγάλο ενδιαφέρον αρχικά αλλά και πολύ περιορισμένη -μέχρι στιγμής- συμμετοχή. Το ίδιο ισχύει και με τις ρυθμίσεις των «κόκκινων δανείων» από τις τράπεζες…
Αλλωστε η καταστροφική είσοδος της Ελλάδας στην εποχή των Μνημονίων πριν από επτά και πλέον χρόνια μπορεί να την έσωσε τύποις από τη χρεοκοπία αλλά ουσιαστικώς κατέστησε χρεοκοπημένους τους Ελληνες. Τώρα τους προσφέρονται διάφορα σωσίβια για να σωθούν από τον πνιγμό, από την απόλυτη καταστροφή.
Είναι όμως υπαρκτές και οι αμφιβολίες για το κατά πόσον όλα αυτά οδηγούν σε σωτηρία ή σε μια διαρκή ομηρία, η οποία μετατρέπει τον άλλοτε αξιοπρεπή πολίτη σε μια απλή μονάδα, που για να εξοφλεί εφ’ όρου ζωής -του ιδίου ή και των παιδιών του- τα χρέη πρέπει πλέον να αρκείται στις «εύλογες δαπάνες διαβίωσης». Κι αυτή η μορφή της κρίσης είναι η χειρότερη…
Μ.Η.Τ. 232120