Πτυχιούχοι δίχως προοπτική

Συγκλονιστικά είναι τα στοιχεία του ΟΟΣΑ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης Πανεπιστημίων για την κατάσταση που βιώνουν οι Ελληνες πτυχιούχοι. Η μεγάλη ανεργία και οι χαμηλές αμοιβές, για όσους… τυχερούς εργάζονται, αποτελούν τα δύο βασικότερα χαρακτηριστικά για τους νέους, και όχι μόνο, επιστήμονες της χώρας μας κατά τα τελευταία μνημονιακά χρόνια. Βεβαίως, αυτή είναι μια πραγματικότητα γνωστή σε όλους, αλλά έρχονται τώρα τα στοιχεία για να καταστήσουν και επίσημο το στατιστικό σοκ.

Ο εξανδραποδισμός του επιστημονικού προσωπικού της πατρίδας μας δεν έχει προηγούμενο και εκδηλώνεται με πολλαπλές μορφές. Το πανεπιστημιακό πτυχίο δεν χάνει απλώς, μέρα με τη μέρα, την αξία του, αλλά μετατρέπεται σε συνώνυμο του επαγγελματικού, οικονομικού και κοινωνικού αδιεξόδου. Η ικανοποίηση που κατά την έρευνα καταγράφεται στο (αρχικό) στάδιο της απόκτησής του σύντομα δίνει τη θέση της στη μελαγχολία και τη θλίψη, μόλις αρχίσει το (επόμενο) στάδιο της αναζήτησης εργασίας.

Η Ελλάδα των Μνημονίων χαρακτηρίζεται, αφενός, από στρατιές ανέργων ή υποπασχολούμενων πτυχιούχων και, αφετέρου, από τη μαζική μετανάστευσή τους. Υπολογίζονται σε περίπου μισό εκατομμύριο οι νέοι, κυρίως επιστήμονες, που έχουν αναγκαστεί να αναζητήσουν την τύχη τους σε άλλες χώρες, οι οποίες απολαμβάνουν έτσι τα παράπλευρα οφέλη. Με δεδομένη, μάλιστα, αυτή τη συνεχιζόμενη αιμορραγία, έχουν το απύθμενο θράσος οι εδώ κυβερνητικοί αρμόδιοι να επιχαίρουν για τη δήθεν μείωση της ανεργίας…

Η Ελλάδα μετατρέπεται με γοργό ρυθμό σε μια χώρα όπου ο πληθυσμός της μειώνεται και ταυτόχρονα γερνά. Χρόνο με τον χρόνο οι ενεργοί εργαζόμενοι (υπό τις γνωστές πλέον σε όλους συνθήκες) διαρκώς περιορίζονται και οι συνταξιούχοι (στα όρια της εξαθλίωσης και αυτοί) αυξάνονται. Ποια προοπτική μπορεί, αλήθεια, να δώσει μια τέτοια εικόνα;

Αυτή δυστυχώς είναι, επιγραμματικά, η κοινωνική ακτινογραφία. Οποιος την αγνοεί εθελοτυφλεί και πολύ περισσότερο παραβλέπει τη μεγάλη ιστορική ήττα που, στον απόηχο της μνημονιακής λαίλαπας, απειλεί τη χώρα μας. Χωρίς τη νέα γενιά της, που μορφώνεται, δημιουργεί και παράγει, η Ελλάδα δεν θα αποκτήσει ποτέ αυτοδύναμη ανάπτυξη, δεν θα μπορέσει να θέσει τις βάσεις της απελευθέρωσής της από τα δεσμά της σύγχρονης νεοαποικίας…