Οι προ ημερών απαράδεκτες δηλώσεις του Ν. Βούτση για την Ορθοδοξία, τις παρελάσεις και την οικογένεια δεν αποτελούν μόνο ένα πολιτικό αλλά και ένα θεσμικό ατόπημα, οι διαστάσεις του οποίου δεν αναδείχθηκαν επαρκώς.
Ο κ. Βούτσης από το φθινόπωρο του 2015 έχει παύσει κατ’ ουσίαν να είναι βουλευτής και ηγετικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Εχει αναδειχθεί στο αξίωμα του προέδρου της Βουλής, το οποίο μάλιστα είναι πολιτειακό.
Με βάση το ισχύον Σύνταγμα, ο πρόεδρος της Βουλής είναι ο τρίτος κατά σειρά πολιτειακός παράγων ύστερα από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον πρωθυπουργό, ενώ έπεται, τέταρτος, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είναι μάλιστα εκείνος ο οποίος, εφόσον προκύψει ανάγκη, αναπληρώνει στα καθήκοντά του τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Ο πρόεδρος της Βουλής βεβαίως δικαιούται να έχει «προσωπικές απόψεις» ως βουλευτής. Γι’ αυτό και προβλέπεται, όταν θέλει να τις εκφράσει, να το κάνει από το βήμα της Βουλής δίχως να έχει το δικαίωμα να προεδρεύει στη συγκεκριμένη συνεδρίαση.
Σε κάθε άλλη περίπτωση, ο υψηλός θεσμικός ρόλος του επιβάλλει να μην ομιλεί ως κομματικός παράγων αλλά ως εκφραστής του συνόλου της Βουλής και πολύ περισσότερο της ελληνικής κοινωνίας. Οπως πράττει και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας…
Το ατόπημα του κ. Βούτση είναι διπλό διότι οι απόψεις που εξέφρασε εκπροσωπούν μια ελάχιστη μειοψηφία του εθνομηδενιστικού πυρήνα του κόμματος από το οποίο προέρχεται.
Ακόμη και με τέτοιους όρους, μάλιστα, αν προσεγγίσει κανείς το θέμα, ο ΣΥΡΙΖΑ ανήλθε στην εξουσία με την ψήφο πολύ ευρύτερων στρωμάτων που -ανεξάρτητα από τις άλλες αντιθέσεις τους- συμπίπτουν στην πίστη και την προσήλωση στις διαχρονικές αξίες της ελληνικής κοινωνίας.
Η Ορθοδοξία, ο θεσμός της οικογένειας και οι εθνικές παραδόσεις κράτησαν τους Ελληνες όρθιους και στα πιο μαύρα χρόνια της Ιστορίας μας.
Το καθήκον του κ. Βούτση είναι να εκφράζει τη συνισταμένη των απόψεων των πολιτών -πολύ περισσότερο όταν αυτή είναι ευρύτατη- και όχι τις συνιστώσες κάποιων κομματικών γκρουπούσκουλων.
Αν το ολίσθημά του είναι συγκυριακό, τότε η ζημιά ενδεχομένως να μην αποδειχθεί ανεπανόρθωτη. Αν όμως συνδέεται με σχέδια ευρύτερης χαλάρωσης -έως και πλήρους έκπτωσης- των θεσμικών λειτουργιών του κράτους μας, βρισκόμαστε ενώπιον πολύ επικίνδυνων καταστάσεων.
Μ.Η.Τ. 232120