Η αλλοτρίωση, την οποία επιφέρει στον ανθρώπινο χαρακτήρα η εξουσία, δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Εξ ου και το «αρχή άνδρα δείκνυσι», το οποίο δεν σταμάτησε ποτέ, από την αρχαιότητα έως σήμερα, να είναι επίκαιρο…
Η επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ, πριν από δύο και πλέον χρόνια, συνοδεύτηκε από την προσδοκία για ένα διαφορετικό ήθος -αν μη τι άλλο- στην άσκηση της εξουσίας. Ηταν το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα», το οποίο παρέμεινε ως ειδοποιός διαφορά, ακόμη και όταν μεσολάβησε η πλήρης μνημονιακή στροφή και εγκαταλείφθηκαν όλες οι άλλες προεκλογικές υποσχέσεις.
Αυτό το «ηθικό πλεονέκτημα» φροντίζουν να κουρελιάζουν τώρα οι ίδιοι που το κατέστησαν λάβαρό τους. Οταν μάλιστα αυτό συμβαίνει όχι απλώς στα μεσαία και τα χαμηλά επίπεδα, αλλά και στα κυβερνητικά ρετιρέ, τότε προφανώς η πληγή που έχει ανοίξει εξελίσσεται σε γάγγραινα.
Η περίπτωση του διορισμού του Στέλιου Παππά ως προέδρου του ΟΑΣΘ από τον αρμόδιο υπουργό Χρ. Σπίρτζη είναι απολύτως χαρακτηριστική της μετάλλαξης που εκδηλώνεται και στο πεδίο αυτό. Η σημειολογία είναι καταλυτική, καθώς πρόκειται για τον πατέρα ενός κορυφαίου υπουργού, που συνάμα συμπεριλαμβάνεται στον στενό ηγετικό πυρήνα της κυβέρνησης και του κόμματος. Οι πάντες γνωρίζουν πλέον τι εστί Νίκος Παππάς…
Το χειρότερο, όμως, δεν είναι το μήνυμα οικογενειοκρατίας που εκπέμπεται, διαιωνίζοντας -και όχι θεραπεύοντας- την παθογένεια του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Το πιο θλιβερό είναι ότι οι αυτουργοί αυτών των ενεργειών καταφεύγουν στον έσχατο λαϊκισμό για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Ο πατήρ Παππάς εμφάνισε περίπου ως λάφυρο την κατάληψη της θέσης του προέδρου του νέου (κρατικού) οργανισμού, επικαλούμενος τη μακρά κομματική θητεία του, ενώ η δικαιολογία ότι θα υπηρετεί «αμισθί» εκτός από φθηνή είναι και υποκριτική. Ως πρώην συνδικαλιστής και συνταξιούχος της ΔΕΗ διαφυλάσσει μια χαρά τα «κεκτημένα» του, δίχως να υπολογίζονται τα έξοδα μετάβασης, διαμονής κ.λπ. στη Θεσσαλονίκη…
Τόσο ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής όσο και ο «εγώ είμαι στην Αριστερά από το 1960» πατέρας του είναι αρκετά ευφυείς για να αντιλαμβάνονται την ουσία του προβλήματος. Στρουθοκαμηλίζοντας, το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να δρουν αυτοκτονικά για τον ίδιο τον πολιτικό χώρο τους…
Μ.Η.Τ. 232120