Το να δώσεις έναν απόλυτο ορισμό στην τέχνη και την αισθητική θα ήταν ίσως ακροβασία. Γι’ αυτό και θα προσπαθήσουμε να δώσουμε τον ορισμό τού τι δεν είναι τέχνη. Και σίγουρα το παλαιό έκθεμα που επανέφερε και παρουσίασε η κυρία Στεφανή στην ART Athina 2017 δεν είναι τέχνη. Είναι κιτς και κακογουστιά, που θα μπορούσε ίσως να το παρουσιάζει στο σπίτι της και στον κύκλο της.
Δεν προάγει ούτε τον άνθρωπο ούτε τον πολιτισμό. Και σίγουρα δεν γεμίζει με την έκθεσή του την ψυχή των ανθρώπων για κάτι ανώτερο.
Το να προσβάλλεις τον εθνικό ύμνο μιας χώρας, και ιδιαίτερα της πατρίδας σου, σίγουρα δεν αποτελεί τέχνη. Και αυτό δεν είναι θέμα νομικό, αλλά είναι θέμα ηθικής και δεοντολογίας. Φαίνεται ότι και τα δύο απουσιάζουν από το έκθεμα και κυρίως από αυτούς που αποφάσισαν στο πνεύμα της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης να το παρουσιάσουν.
Διότι καμία τέχνη και καμιά ιδέα δεν μπορεί να περάσουν στην κοινωνία, στην οποία απευθύνονται για να την εξυψώσουν, όταν είναι απαύγασμα μισαλλοδοξίας και απαξίωσης συμβόλων και ιδεών. Θεωρούν ότι παράγουν με αυτόν τον τρόπο κουλτούρα, ενώ το προϊόν τους είναι υποκουλτούρα λίγων δήθεν κουλτουριάρηδων. Ανθρώπων που πρεσβεύουν το δόγμα ότι τέχνη είναι ό,τι προκαλεί και προσβάλλει τους πολλούς, που δεν μπορούν δήθεν να τους καταλάβουν.
Βέβαια, εάν τολμήσει κάποιος άλλος να προσβάλει ό,τι αυτές οι ομάδες θεωρούν «ιερό», θα καταφθάσουν ορδές αριστεροαυτόνομων φασιστών, για να επιτεθούν με τα τάγματα εφόδου που διαθέτουν με όχημα την προοδευτικότητά τους.
Είναι δυστύχημα στη χώρα που, αν μη τι άλλο, έχει να επιδείξει έναν Παρθενώνα, οι απόγονοί της να έχουν να παρουσιάσουν το θλιβερό έργο, κατάντια της εποχής. Πρόκειται για νοοτροπίες που γεννούν θλίψη για την κατάντια μας. Κάτι παρόμοιο με αυτό που έκανε ένας άλλος… καλλιτέχνης στο παρελθόν, ο οποίος θεωρούσε τέχνη το να κάνεις σεξ με ένα καρπούζι ή να βάφεις τα πρόβατα.
Εκείνο που δεν έχουν καταλάβει όλοι αυτοί είναι ότι ο αξιακός κώδικας του κλασικισμού και της αισθητικής θα επιβιώνει στους αιώνες, όταν τα δικά τους εκτρώματα μιας δήθεν τέχνης θα είναι καταχωνιασμένα ως θλιβερή εξαίρεση στα χρονοντούλαπα της Ιστορίας και του πολιτισμού.
Μ.Η.Τ. 232120