Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, όλοι προετοιμαζόμαστε για την επανεκκίνησή μας. Αναζητούμε πάλι τη θέση στην αφετηρία. Ο Αύγουστος δεν είναι μόνο ο μήνας των διακοπών. Αποτελεί και το μεταβατικό στάδιο προθέρμανσης για το φθινόπωρο, για τη νέα περίοδο που ξεκινά ύστερα από μερικές εβδομάδες. Κι εκτός από τη χαλάρωση, η Γιορτή της Μεγαλόχαρης δίνει την ευκαιρία για μια ανάσα ανάτασης και αισιοδοξίας. Η επαναφόρτιση των πνευματικών μπαταριών είναι εξίσου απαραίτητη με τη σωματική ξεκούραση και ανασύνταξη. Το Πάσχα του καλοκαιριού είναι μια κομβική στιγμή που η κατάνυξη έρχεται να συνδεθεί με την ελπίδα και η πίστη με την προσδοκία.
Αυτό το καλοκαίρι όμως αποδεικνύεται αρκετά διαφορετικό. Η ελληνική κοινωνία δείχνει να εξαντλεί και τα τελευταία αποθέματά της. Οχι μόνο τα οικονομικά αλλά και τα ψυχικά. Μεγάλα τμήματα του πληθυσμού δεν μπόρεσαν να χαρούν ούτε λίγες ημέρες διακοπές, οι οποίες τείνουν να μεταβληθούν σε αγαθό εν ανεπαρκεία. Φαινόμενα περασμένων δεκαετιών με πούλμαν να κάνουν δρομολόγια σε κοντινές παραλίες της Αττικής έναντι μικρού εισιτηρίου επανέρχονται δίνοντας νέα διάσταση στη σύγχρονη κρίση. Ακόμη κι αυτοί όμως που έχουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τη δυνατότητα να εκδράμουν, περισσότερο σκέπτονται τις βουτιές στα προβλήματα που τους πνίγουν παρά την ανάπαυλα και ανεμελιά των ημερών.
Η μελαγχολία είναι διάχυτη παντού. Η αβεβαιότητα απλώνεται σε όλες τις επαγγελματικές και κοινωνικές ομάδες. Η προοπτική ενός «μαύρου» φθινοπώρου κυριαρχεί και όχι άδικα. Η κατάσταση στην πραγματική οικονομία παραμένει δραματική, αν δεν επιδεινώνεται κιόλας. Τα φορολογικά βάρη γίνονται όλο και πιο ασήκωτα, οι περικοπές εισοδημάτων και συντάξεων συνεχίζονται ασταμάτητα, το τέρας της ανεργίας εξακολουθεί να είναι αδηφάγο. Κι ο κόφτης παραμονεύει, για ν’ αρχίσει να θερίζει ό,τι έχει απομείνει.
Η οδυνηρή προσγείωση στην πραγματικότητα ύστερα από τη στροφή 180 μοιρών της κυβέρνησης σε σχέση με όσα επαγγελλόταν έδωσε τη θέση της στην απόγνωση. Οι πολίτες αναζητούν μια αχτίδα φωτός αλλά δυστυχώς δεν τη βλέπουν. Η εικονική πραγματικότητα, που σερβίρεται και από τους -κλεισμένους στον γυάλινο πύργο τους- σημερινούς ενοίκους της εξουσίας δεν είναι καθόλου εύπεπτη. Ορισμένοι μάλιστα από τους υπουργούς και άλλους αξιωματούχους το μόνο που καταφέρνουν είναι να αυτογελοιοποιούνται και να μεγαλώνουν την οργή του κόσμου.
Εξι και πλέον έτη από την επιβολή των Μνημονίων η Ελλάδα δεν έχει χάσει μόνο το ένα τέταρτο και πλέον του εθνικού της εισοδήματος, δεν έχει απολέσει μόνο την εθνική κυριαρχία της, δεν βλέπει μόνο τους νέους και τους επιστήμονές της να φεύγουν στο εξωτερικό. Εχει μείνει πια και χωρίς πυξίδα. Πού πηγαίνει και κυρίως ποιοι την πηγαίνουν. Και σε αυτό συμπυκνώνεται το μεγάλο πρόβλημα της επόμενης περιόδου. Αυτό εξηγεί και το διογκούμενο έλλειμμα αξιοπιστίας της σημερινής πολιτικής τάξης της χώρας.
Μ.Η.Τ. 232120