Είναι λίγες οι χώρες που έχουν κατορθώσει να διατηρήσουν ίχνη αξιοπρέπειας οποτεδήποτε συγκρούστηκε το υλικό συμφέρον τους με το αξιακό σύστημά τους. Η εξωτερική πολιτική είναι ένα άθροισμα πράξεων και λόγων, τα κίνητρα των οποίων είναι συνήθως ταπεινά. Στα λόγια όλοι οι επικεφαλής κυβερνήσεων είναι άψογοι, αλλά στην πράξη διαπράττουν ηθικές αβαρίες και… κυβιστήσεις, επειδή προσβλέπουν σε σημαντικά υλικά ανταλλάγματα.
Ενα από τα πρόσφατα παραδείγματα του κανόνα είναι ο μαραμένος «τσαμπουκάς» του ισλαμιστή προέδρου της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Βλέποντας τις δεινές συνέπειες της «αγριάδας» που πούλησε στη Μόσχα με την κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους, ζήτησε μια δουλοπρεπέστατη συγγνώμη από τον πρόεδρο Πούτιν.
Ο τελευταίος, για τους ίδιους λόγους με τον Ερντογάν, λησμόνησε αυτοστιγμεί τους ιδεαλισμούς και το ομόδοξον με την Ελλάδα και έκανε δεκτή τη συγγνώμη του ανεπίσημου ηγέτη του Ισλαμικού Κράτους. Ολα δείχνουν ότι η Τουρκία και η Ρωσία «τα ξαναβρίσκουν».
Ο Ερντογάν, με παραπλήσια μέθοδο, επαναπροσέγγισε το Ισραήλ, που είναι μεν ένας διαχρονικός και πιστός σύμμαχος της Τουρκίας, αλλά είχε φτάσει στο σημείο να ζητήσει συγγνώμη (!) από τον νεοσουλτάνο για το αιματηρό επεισόδιο που έγινε στις 31/05/2010 στο πλοίο «Μαβί Μαρμαρά», κατά τη διάρκεια της αποστολής ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα.
Το εσπευσμένο κλείσιμο των ανοιχτών μετώπων της Τουρκίας μαρτυρά έναν άμεσο κίνδυνο. Η γειτονική χώρα πιθανότατα αποκαθιστά τις σχέσεις της με τους μεγάλους «παίκτες» διότι επιθυμεί να ξεκινήσει νέο γύρο διεκδικήσεων (ίσως και προκλήσεων) στο Αιγαίο και στη Θράκη.
Επίσης, η στάση των πολυδιαφημισμένων «συμμάχων» μας δείχνει πόσο αφελείς είναι εκείνοι που νόμιζαν ότι η Ελλάδα μπορεί να ποντάρει είτε στη Ρωσία είτε στο Ισραήλ είτε σε οποιαδήποτε μικρή και μεγάλη δύναμη.
Η χώρα μας, έχοντας πάρει και το πικρό μάθημα του 1922, πρέπει να θυμάται πάντοτε ότι οι άνθρωποι είναι εφήμεροι και τα συμφέροντα αιώνια. Η Ελλάδα πρέπει να έχει καλές σχέσεις με όλους και να μην εμπιστεύεται κανέναν.
Μ.Η.Τ. 232120