Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΕΤΑΙ

Μια ομάδα αυτοπροσδιοριζόμενη ως «άθεη» ετοιμάζει κρεοφαγικές φιέστες σε διάφορα σημεία της επικράτειας τη Μεγάλη Παρασκευή. Στην περίπτωσή τους ισχύει το προφανές, όχι αυτό που οι ίδιοι ισχυρίζονται: Είναι φανατικοί αντιχριστιανοί, που θέλουν να προκαλέσουν και να σκανδαλίσουν τους πιστούς και να τραβήξουν ανέξοδα τα φώτα της δημοσιότητας.

Δεν είναι «αγωνιστές της ελεύθερης έκφρασης», διότι ο αγώνας αυτός προϋποθέτει σεβασμό, και όχι πρόθεση βεβήλωσης της άγιας ημέρας και περιφρόνησης της πίστεως της συντριπτικής πλειονότητας του λαού μας. Επίσης, προκαλεί θλίψη και αηδία η θρασυδειλία αυτών των ατόμων. Την εποχή που οι τζιχαντιστές έχουν αιματοκυλίσει τόσες πολλές χώρες διαπράττοντας πρωτοφανείς αγριότητες, οι φονταμενταλιστές αντιχριστιανοί κάνουν τσάμπα… μαγκιές. Γνωρίζουν πολύ καλά, άλλωστε, ότι, αν αποτολμούσαν πράξεις που θα προσέβαλαν το Ισλάμ, θα μετρούσαν λεπτά μέχρι τη μοιραία συνάντηση με το εξαγριωμένο πλήθος των μουσουλμάνων.

Ωστόσο, στην Ελλάδα, που έχει διαρρήξει τις σχέσεις της με την τήρηση του μέτρου αυτού του είδους, οι αθλιότητες επιβραβεύονται. Αυτό δεν συμβαίνει τυχαία: Ο μεγαλύτερος διδάσκαλος της ανισορροπίας και χορηγός κακότητος είναι το ίδιο το κράτος. Διυλίζει τον κώνωπα και καταπίνει την κάμηλον. Επιτρέπει, ανέχεται και ενθαρρύνει την καταλήστευση της περιουσίας του λαού από τους μεγαλοκαρχαρίες, ενώ τιμωρεί σκληρά όλους τους ανίσχυρους που (κυρίως λόγω ανάγκης) δεν ανταποκρίθηκαν στις οικονομικές υποχρεώσεις τους προς το Δημόσιο.

Ενα από τα πάμπολλα παραδείγματα κρατικής αναλγησίας αποκαλύφθηκε χθες από τη «δημοκρατία» και αφορά το «δώρο Πάσχα» που έλαβαν οι στρατιώτες: «Οι στρατιώτες πήραν δώρο Πάσχα ύψους… 4,20 ευρώ, και τώρα τους ζητούν να το επιστρέψουν (!), γιατί σύμφωνα με το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, εμπίπτουν στις διατάξεις περί δημοσίων υπαλλήλων και, ως εκ τούτου, δεν το δικαιούνται».

Εχουμε κράτος που διασύρεται και γελοιοποιείται, γιατί καταδέχεται να ζητά πίσω το αντίτιμο από ένα πακέτο τσιγάρα ή έναν καφέ, που κατά λάθος (!) έδωσε στα στρατευμένα νιάτα της.

Πόση ντροπή να χωρέσει σ’ έναν τόπο;