Οσα συνέβησαν τις προηγούμενες ημέρες στη Ν.Δ. εν όψει του συνεδρίου της έχουν πολλές πτυχές και αναγνώσεις. Η πιο πρόσφορη είναι αυτή που συνδέεται με τις εσωτερικές ισορροπίες στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ύστερα από την εκλογή νέας ηγεσίας και την προσπάθειά της να επιβληθεί σε ένα τοπίο που ούτως ή άλλως μοιάζει με βομβαρδισμένο. Το ενδιαφέρον αυτών των διεργασιών θα ήταν περιορισμένο και δεν θα ξέφευγε από τα εσωκομματικά όρια,ν αν η βαθύτατη κρίση που διέρχεται ο τόπος δεν αφορούσε και το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του.
Αποτελεί πλέον κοινή παραδοχή ότι τα Μνημόνια, εκτός από σημαντική απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, επέφεραν και τεράστιο πλήγμα στη λειτουργία των θεσμών. Ηδη το μεταπολιτευτικό μοντέλο βρισκόταν προ πολλού σε παρακμή, δεχόμενο, τα τελευταία χρόνια, τη χαριστική βολή.
Είναι άγνωστο πόσο θα διαρκέσει ακόμη η οικονομική δοκιμασία στην οποία οδήγησε, τέτοιες ημέρες το 2010 από το Καστελόριζο, την ελληνική κοινωνία ο Γ. Παπανδρέου. Ενδεχομένως θα χρειαστούν πολλές δεκαετίες, παρά τις επιχειρούμενες ενέσεις αισιοδοξίας, για να απαγκιστρωθούμε από τις δαγκάνες των δανειστών. Ομως η εξυγίανση της πολιτικής ζωής δεν μπορεί και δεν πρέπει να καθυστερήσει ούτε μία ημέρα.
Η σήψη και η διαφθορά δεν εξαντλούνται μόνο στο οικονομικό σκέλος. Οι άρρωστοι κομματικοί μηχανισμοί, οι πελατειακές συμπεριφορές, ο νεποτισμός, οι ανακολουθίες, ο μιθριδατισμός αποτελούν φαινόμενα που συνεχώς πολλαπλασιάζονται, απομακρύνοντας διαρκώς περισσότερο τον πολίτη από τα δημόσια πράγματα. Ετσι η λύση των προβλημάτων, που συνδέονται πλέον με την ίδια την επιβίωση των περισσότερων Ελλήνων, εκχωρείται στους ξένους επικυρίαρχους και τους γηγενείς επαγγελματίες της πολιτικής, ερήμην της κοινωνίας.
Οι ασκήσεις εσωκομματικής ισχύος, από οποιονδήποτε και οπουδήποτε, ελάχιστους ενδιαφέρουν και πολύ λιγότερους συγκινούν. Ομως η ανάγκη μεγάλων τομών και πρωτοβουλιών που θα δίνουν αξιοπιστία και περιεχόμενο, θα εξασφαλίζουν διαφάνεια και ήθος, θα αποτρέπουν την ατιμωρησία και τον καθεστωτισμό στην άσκηση της πολιτικής είναι κάτι που υπερβαίνει τα πρόσωπα. Αποτελεί το οξυγόνο που χρειάζεται ο πολίτης για να αποκτήσει πάλι πρότυπα, για να πειστεί ότι έχει νόημα να σηκωθεί από τον καναπέ και να πολεμήσει την οικονομική μιζέρια και την καχεξία στις οποίες εδώ και έξι χρόνια τον καταδικάζουν καθημερινά…
Μ.Η.Τ. 232120