Ο νεοφιλελευθερισμός

Ο νεοφιλελευθερισμός είναι ό,τι πρέπει για τη μετατροπή μιας κοινωνίας σε ζούγκλα. Αποτελεί συνταγή, η οποία σταδιακά μετατρέπει τους ανήμπορους πολίτες σε ανδράποδα, ενώ αποθεώνει και επιβραβεύει την ισχύ. Ολα πωλούνται και όλα αγοράζονται στον νεοφιλελευθερισμό. Δεν υπάρχουν αξίες για τους οπαδούς αυτού του αντίστροφου μαρξισμού, που βλέπει τους ανθρώπους, τα έθνη, τα κράτη και την Ιστορία ως οικονομικούς ισολογισμούς. Ποτέ δεν θα έχουν διλήμματα για όσα θεωρούν πως μπορούν να πουλήσουν ή να ξεπουλήσουν. Μόνο η τιμή, το κέρδος και η ζημία υπάρχουν, ως πειστικά επιχειρήματα στον νου τους.

Οποτεδήποτε και οπουδήποτε βρέθηκαν νεοφιλελεύθεροι σε θέσεις ευθύνης και επηρέασαν κυβερνητικές αποφάσεις οι συνέπειες που βίωσαν οι λαοί ήταν οδυνηρές: απολύσεις, περικοπές μισθών και συντάξεων, ψαλίδισμα κεκτημένων δικαιωμάτων, περιορισμός του κοινωνικού κράτους και εργοδοτική ασυδοσία στις εργασιακές σχέσεις.
Οι νεοφιλελεύθεροι, όση χρυσόσκονη και αν χρησιμοποιήσουν για να εξωραΐσουν το καθεστώς μιας παραλλαγής της φεουδαρχίας, που επιθυμούν διακαώς να επιβάλλουν, δεν υπολογίζουν τους φτωχούς ούτε θα μπορούσαν να ρίξουν -έστω και λίγο- νερό στο κρασί τους για να περισώσουν κάτι από την αξιοπρέπειά τους αλλά και το δικαίωμά τους να ζουν, να ευημερούν και να αναπτύσσουν την προσωπικότητά τους.

Διαμορφώνουν τέτοιο νομοθετικό πλέγμα ώστε οι ανήμποροι, εκείνοι που συνάντησαν κάποιες ατυχίες στον δρόμο τους, οι ανασφάλιστοι, οι ασθενείς που δεν μπορούν να καλύψουν τα νοσήλιά τους, οι άνεργοι και όσοι ανήκουν στις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες να περιμένουν το μοιραίο αβοήθητοι.
Φυσικά, έννοιες όπως πατρίδα, έθνος, θρησκεία είναι ξένες και άνευ σημασίας για τους προαναφερθέντες υπηρέτες του διεθνούς και κερδοσκοπικού κεφαλαίου. Ο πυρήνας των ιδεοληψιών που χαρακτηρίζουν τον νεοφιλελευθερισμό είναι απρόσωπος, ανιστορικός, υπερεθνικός – ακριβώς όπως είναι και οι πολυεθνικές επιχειρήσεις, τις οποίες θαυμάζουν και υπηρετούν παντί τρόπω.

Η διαδρομή για την επιβολή της Νέας Τάξης έχει ενδιάμεσους σταθμούς τη φτωχοποίηση, τη διάλυση της μεσαίας τάξης και την επιβολή μιας λιμπεραλιστικής κοινωνικής ατζέντας. Οι ιδανικοί πολιτικοί για να υλοποιήσουν κάτι τέτοιο είναι εκείνοι που πιστεύουν μόνο στην ισχύ και στο χρήμα: οι νεοφιλελεύθεροι.
Συνήθως, επειδή και οι ίδιοι γνωρίζουν ότι όλα όσα απεργάζονται και πρεσβεύουν είναι απεχθή για τον λαό, προκαλούν σκόπιμα μια… βολική για εκείνους σύγχυση: του νεοφιλελευθερισμού με τον φιλελευθερισμό, ο οποίος είναι ο υγιέστερος και πιο συμβατός με την έννοια της ελευθερίας τρόπος οργάνωσης μιας εθνικής οικονομίας.

Ο φιλελευθερισμός όμως, ενώ διευκολύνει την οικονομική δραστηριότητα, θέτει νομικούς (ακόμα και συνταγματικούς) φραγμούς στην ασυδοσία των ισχυρών, ενώ ο φιλελευθερισμός ενθαρρύνει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Αυτά οφείλουμε να τα θυμόμαστε…