Οπισθοδρομική προοδευτικότης

Ο υπουργός Πολιτισμού Αριστείδης Μπαλτάς ξέρει να αυτοπροστατεύεται. Είναι αντίθετος με την ιδέα της αριστείας και τη θεωρεί «ρετσινιά» επειδή δεν μπορεί να την προσεγγίσει. Αυτό το αποδεικνύουν καθημερινά οι επιδόσεις του στο κυβερνητικό έργο που έχει αναλάβει και οι οποίες κυμαίνονται σε επίπεδα κάτω του μετρίου.

Οι αντιλήψεις, οι ενέργειες, τα έργα και η κοσμοθέαση του κ. Μπαλτά δεν έχουν αντικρουσθεί από την ασθενική αντιπολίτευση, αλλά από την ίδια την πραγματικότητα – με εκκωφαντικό τρόπο!

Ενα από τα πολλά παραδείγματα των αστοχιών του κ. Μπαλτά είναι η υπόθεση των Γλυπτών του Παρθενώνα που έκλεψε ο λόρδος Ελγιν. Σε συνεδρίαση επιτροπής της Βουλής ο κ. Μπαλτάς, αφού αποκάλεσε τα Γλυπτά του Παρθενώνα «ελγίνεια» και έπειτα… «μάρμαρα», ξεστόμισε το ακόλουθο ανήκουστο: «Η τάση είναι αυτή τη στιγμή να μην προχωρήσουμε σε νομική διεκδίκηση, κυρίως γιατί κινδυνεύουμε να χάσουμε το αντίστοιχο δικαστήριο. Και αν χάσουμε το δικαστήριο, τα πράγματα δυσκολεύουν».

Πριν συμπληρωθεί εικοσιτετράωρο από την πρωτοφανή δήλωση Μπαλτά, ο ΟΗΕ τον διέψευσε, υιοθετώντας την ελληνική πρωτοβουλία σχετικά με την απόφαση «Επιστροφή ή Απόδοση Πολιτιστικών Αγαθών στις χώρες προέλευσης», που περιλαμβάνει και ρητή αναφορά στην επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα.

Ο συγχρονισμός της δήλωσης Μπαλτά με το γεγονός που επισφραγίζει τη διεθνή συναίνεση για τον επαναπατρισμό των πολιτισμικών θησαυρών μας δείχνει πολλά για την «ευστοχία» και του κ. Μπαλτά αλλά και γενικότερα της ημεδαπής πολιτικής σκηνής.

Τα έργα και οι ημέρες του συστήματος που χρεοκόπησε την Ελλάδα και οδήγησε τον λαό μας ως πρόβατο επί σφαγή στις λεπίδες της ξενοκρατίας και των ελεγκτών της οικονομίας και της καθημερινότητάς μας φέρουν την σφραγίδα της πολιτικής τύπου Μπαλτά.

Εκείνοι που κατά καιρούς διαχειρίζονται την εκτελεστική εξουσία και αποφασίζουν για το παρόν και το μέλλον της πατρίδας δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται τον ρουν των εξελίξεων και τον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων.
Ενώ οι περισσότερες εκ των χωρών της γηραιάς ηπείρου δείχνουν να στρέφονται προς την πλευρά πιο παραδοσιακών αντιλήψεων και αναζητούν νοηματοδότηση του συλλογικού βίου μέσω της εθνικής κληρονομιάς και των ηρωικών προτύπων της Ιστορίας τους, εδώ η κυρίαρχη ιδεολογία αποτελεί ένα κακέκτυπο των φληναφημάτων της πολιτικής ορθότητας της δεκαετίας του ’90.

Την ίδια στιγμή που διεθνώς η επιστροφή στις ρίζες αποτελεί το πρώτο βήμα για την ενδυνάμωση της εθνικής ασφάλειας και την πρόταξη άμυνας απέναντι στον προελαύνοντα ισλαμικό εξτρεμισμό, στην Ελλάδα συμβαίνει το αντίθετο!

Η επιβίωση του έθνους μας και η διαφύλαξη της κοινωνικής συνοχής προϋποθέτουν πολιτικό προσωπικό με ικανότητες και αποφασιστικότητα. Αμφότερα βρίσκονται σε έλλειψη…