Πότε και πώς επιτυγχάνονται οι ελληνικές νίκες; Ενα αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτής της συνταγής προσφέρουν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, που διπλασίασαν την Ελλάδα. Σαν σήμερα, το 1912, ξεκίνησε η ελληνική επίθεση για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων. Η βαλκανική συμμαχία στην οποία είχε ενταχθεί η χώρα μας αποτελείτο επίσης από τη Βουλγαρία, τη Σερβία και το Μαυροβούνιο. Αυτές οι χώρες επιτέθηκαν εναντίον της θνήσκουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία αποτελούσε ανασχετικό παράγοντα για την ιστορική, κοινωνική, οικονομική, πολιτισμική και επιστημονική εξέλιξη των χωρών που κατείχε και απομυζούσε.
Η τελική νίκη επί των Οθωμανών, που αποκατέστησε εν μέρει την εδαφική ακεραιότητα τμήματος του Ελληνισμού και έθεσε την πατρίδα μας στο επίκεντρο των διεθνών εξελίξεων, κατέστη εφικτή επειδή συνέτρεχαν τρεις λόγοι: Πρώτα και κύρια, υπήρχε ομοψυχία. Ο εθνοκτόνος διχασμός δεν είχε ενσκήψει ακόμα. Αρχιστράτηγος ήταν ο βασιλεύς Κωνσταντίνος Α’ και πρωθυπουργός ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Η μεταξύ τους συνεργασία χάρισε στη χώρα μας εδάφη, αίγλη, όραμα στην κοινωνία και αισιοδοξία για το μέλλον.
Αλλο βασικό αίτιο για τους πολεμικούς θριάμβους των Ελλήνων το 1912 και το 1913 ήταν η εξασφάλιση ευρύτερων συμμαχιών μέσω της διπλωματίας, η οποία προσέβλεπε στη συναρμογή των ελληνικών συμφερόντων με τα αντίστοιχα των μεγάλων δυνάμεων.
Επιπλέον, οι Ελληνες δεν είχαν παραιτηθεί από τη Μεγάλη Ιδέα. Η εθνική ολοκλήρωση και το όνειρο της Πόλης βρίσκονταν στον νου και στην καρδιά της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών. Ο ιοβόλος εθνομηδενισμός δεν ταλαιπωρούσε τότε το εκπαιδευτικό σύστημα και τον δημόσιο λόγο. Στα σχολικά βιβλία και στην πολιτική σκηνή γίνονταν συχνότατα αναφορές στα ηρωικά πρότυπα του Γένους μας και στην αδιάσπαστη συνέχεια του πολιτισμού μας.
Σήμερα, η συλλογική πτώση είναι τόσο μεγάλη, ώστε να θεωρείται κυρίαρχη άποψη -στην πλειονότητα της παρηκμασμένης ελίτ- εκείνη που θέλει τους Ελληνες να αποκτούν εθνική συνείδηση τον 19ο αιώνα και την κοινωνία μας να αποτελεί ένα εθνοτικό μωσαϊκό που κατά τύχη κληρονόμησε αυτά τα εδάφη και τη γλώσσα. Με θράσος και προκλητικότητα, κατά παράβασιν όσων σχετικών ορίζει το Σύνταγμα της Ελλάδος, πρόσωπα που παίζουν σημαντικό ρόλο στο εκπαιδευτικό σύστημα διαφημίζουν, διατρανώνουν και επιχαίρουν για τις προθέσεις τους να αφελληνίσουν τα βιβλία της Ιστορίας.
Είναι περιττό να αναφερθεί ότι οι προσπάθειές τους θα πέσουν στο κενό, επειδή η ίδια η εποχή επιβάλλει τη σύνδεση με τις ζωογόνες ιστορικές πηγές και καταβολές μας. Οι ήρωες, οι επιστήμονες, οι ποιητές, όλα τα πρότυπα αρετής και τόλμης είναι διαχρονικά. Πάντοτε παραδειγματίζουν τον λαό και βοηθούν το έθνος μας να ανταποκρίνεται στην αποστολή του: τον εξανθρωπισμό της οικουμένης.
Μ.Η.Τ. 232120