Κανείς δεν αμφισβητεί ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι επλήγησαν και αυτοί στα χρόνια της χολέρας, όπως και οι περισσότεροι εργαζόμενοι. Επιπροσθέτως, είναι εκείνη η κατηγορία που είδε τους… 14 μισθούς που εισέπραττε να μετατρέπονται σε 12.
Ούτε αμφισβητεί κανείς ότι δέχτηκαν και μια σειρά περικοπών σε επιδόματα και υπερωρίες. Από την άλλη, όμως, είναι βέβαιο ότι το Δημόσιο στη φτωχή Ελλάδα αντιμετωπίζεται διαχρονικά ως… ιερή αγελάδα που κανείς δεν τολμά να αγγίξει στο μέτρο που θα έπρεπε, για να λειτουργήσει σωστά και αξιόπιστα ως υπηρέτης των πολιτών, οι οποίοι στο κάτω κάτω και την πληρώνουν και τη συντηρούν.
Οπως, βέβαια, κανείς σε τέτοιες εποχές δεν πρέπει να παραγνωρίζει ότι οι κρατικοί υπάλληλοι δεν κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους, ενώ είναι κατοχυρωμένα οι συλλογικές συμβάσεις τους, το ωράριο και άλλα πολλά, που στην ελεύθερη αγορά σήμερα ακούγονται σαν ανέκδοτο.
Γιατί, σε σχέση με όσα τραγικά συμβαίνουν στον ιδιωτικό τομέα, είναι σίγουρα «παιδιά ενός ανώτερου Θεού».
Η… ζούγκλα των απολύσεων, των καθυστερούμενων μισθών, το ωράριο που έχει καταργηθεί αλλά και η μεγάλη ανασφάλεια που βιώνουν σήμερα οι περισσότεροι σκληρά εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ως… κληρονόμος των «ορφανών» του ΠΑΣΟΚ, φαίνεται ότι αποφάσισε να μοιράσει λίγα «ψίχουλα», αυτήν τη φορά στο Δημόσιο, για να δείξει «κοινωνικό πρόσωπο».
Κανείς δεν θα είχε αντίρρηση σε αυτό, υπό έναν όρο: να είχε φροντίσει η ίδια κυβέρνηση να τηρήσει τις δεσμεύσεις της και προς τους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα.
Δηλαδή, συλλογικές διαπραγματεύσεις και εφαρμογή τους στην πράξη για όλους και όχι μόνο για την κρατική νομενκλατούρα.
Σε διαφορετική περίπτωση θα επιβεβαιώνει (κάθε ημέρα και πιο πολύ) όσους την κατηγορούν ότι χαϊδεύει με πενηντάευρα τα «δικά της παιδιά», για να παραμείνουν δικά της.
Ετσι δεν είναι, «σύντροφοι» του ΣΥΡΙΖΑ, με το… φοβερό πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης;
Μ.Η.Τ. 232120