Ο πρωθυπουργός, διαβάζοντας τις προγραμματικές δηλώσεις του από το βήμα της Βουλής, προσπάθησε να κρατήσει και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Και μπορεί στις αριστερές κορόνες του να χάιδεψε τα αυτιά των… βουλευτών του που τον χειροκρότησαν, αλλά πίσω από τα νεοφιλελεύθερα μέτρα, τα οποία με εντολή Βρυξελλών αποφάσισε να εφαρμόσει με διαδικασίες «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε», έδειξε ότι οι… προγραμματικές του στερούνται αναπτυξιακού προγράμματος.
Πέραν της κυνικής ομολογίας του ότι θα μείνουμε στο… τούνελ έως το τέλος της τετραετίας, το μόνο που προέκυψε είναι ακόμη περισσότεροι φόροι και ακόμη περισσότερο κυνηγητό σε εκείνους που ακόμη και σήμερα τολμούν να ονειρεύονται μια Ελλάδα του επιχειρείν.
Και μπορεί επικοινωνιακά να ρίχνει όλες τις δυνάμεις στο κυνήγι των μιζών, αλλά τα δύσκολα είναι μπροστά του, όπως και η κοινωνία που, εξαθλιωμένη, του έδωσε την τελευταία ευκαιρία.
Για το μόνο που καίγεται ο κ. Τσίπρας είναι να κρατήσει ζωντανό το κομμάτι των πολιτών που αποτελεί την εκλογική πελατεία του. Και αυτό δεν είναι άλλο από τους δημοσίους υπαλλήλους και τους χαμηλόμισθους.
Αυτό θα πουν όλοι και θα συμφωνήσουμε μαζί τους δεν είναι μεμπτό. Αλλά στόχος μιας κοινωνικής πολιτικής δεν είναι να συντηρείς τους μη έχοντες και να τους κάνεις περισσότερους, αλλά το πώς θα τους κάνεις «έχοντες» ακόμη και τους «μη έχοντες».
Αυτό που λέει η γνωστή κινέζικη παροιμία, ότι στόχος δεν είναι να δώσεις σε κάποιον που πεινάει ένα ψάρι για να φάει, αλλά να τον μάθεις να ψαρεύει για να μπορεί να ζήσει χωρίς ελεημοσύνες.
Αλλά ο πρωθυπουργός είναι ιδεολογικά της νοοτροπίας του να «ταΐζει» (όπως να ‘ναι) τον κόσμο από το να τον μάθει να επιβιώνει. Γιατί έτσι πιστεύει ότι μπορεί να τον ελέγξει, διατηρώντας τον «ζωντανό-νεκρό» και ανίκανο να αντιδράσει.
Μόνο που ξεχνά ότι μπορείς να κοροϊδεύεις λίγους για πολύ καιρό ή πολλούς για λίγο καιρό, αλλά όχι όλους για πάντα. Ετσι δεν είναι, σύντροφε Αλέξη;
Μ.Η.Τ. 232120