Μέσα στη γενική κατάρρευση των αξιών, στην απώλεια των κριτηρίων επιλογής πολιτικού προσωπικού και την οξύτατη πνευματική κρίση που βιώνει η χώρα και η οποία προκάλεσε την οικονομική δυσπραγία, έχουν βγει στην επιφάνεια διάφορα πρόσωπα και σχηματισμοί που διεκδικούν τη λαϊκή στήριξη.
Δύο εξ αυτών φαντάζουν διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά στην ουσία πρόκειται για συναφείς πολιτικούς οργανισμούς – για μέλη της ιδίας «οικογένειας»: από τη μία υπάρχει το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη και από την άλλη η Ενωση Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη.
Ισως αυτός ο παραλληλισμός να θεωρηθεί άστοχος από μερίδα των πολιτών που διαμορφώνει άποψη με βάση την προπαγάνδα την οποία θέλουν να περάσουν οι μηχανισμοί «ενημέρωσης». Ομως, η σύγκριση Ποταμιού και Ενωσης Κεντρώων είναι δύσκολη επειδή δεν υπάρχουν πολλά σημεία διαφοράς!
Είναι τόσο όμοιοι οι κ. Θεοδωράκης και Λεβέντης, ώστε δεν μπορείς εύκολα να περιγράψεις που δεν συμπίπτουν.
Αμφότεροι έχουν αναδειχθεί από την τηλεόραση – ο ένας ως εκλεκτός δημοσιογράφος της διαπλοκής και ο άλλος ως γραφικός πολέμιός της. Ομως, παρά την «αντίθεση» στο στιλ, η ουσία του πράγματος είναι ίδια: Δεν προέκυψαν από κοινωνική ανάγκη, αλλά μέσω και λόγω της επιβολής που ασκεί η τηλοψία σε τμήματα του πληθυσμού.
Αμφότεροι είναι σκληροπυρηνικοί μνημονιακοί και υπερασπιστές της γραμμής του μονοδρόμου της παράδοσης των δικαιωμάτων της χώρας στους πιστωτές. Επίσης, αποτελούν συνεπείς εγκωμιαστές της γερμανικής πολιτικής και δηλώνουν «εχθροί του λαϊκισμού» (όπου «λαϊκισμός» είναι τα ελάχιστα κεκτημένα στην κοινωνική πολιτική του κράτους και στα εργασιακά).
Σε αμιγώς ιστορικό-ιδεολογικό επίπεδο, αυτοί οι δύο σχηματισμοί δεν συνδέονται με τίποτα στο παρελθόν, παρά μόνο με την ακαταμάχητη γοητεία του καιροσκοπισμού. Το Ποτάμι και η Ενωση Κεντρώων χτίστηκαν πάνω σε πρόσωπα. Είναι 100% αρχηγικά κόμματα.
Αν λείψει η εικόνα του προέδρου από το… κάδρο, τότε καταρρέει ολόκληρο το οικοδόμημα και το μόνο που θα απομείνει είναι μαγνητοσκοπημένες εκπομπές. Αν αυτό είναι πολιτική, οι λέξεις δεν έχουν πια νόημα.
Μ.Η.Τ. 232120