Σε περιόδους κρίσης και μεταβολών που συμβαίνουν με φρενήρεις ρυθμούς δεν μπορεί να περιμένει κάποιος να ακολουθούνται κατά γράμμα οι τύποι και οι συμβάσεις. Σε έκτακτες περιστάσεις συγχωρούνται ακόμα και τα ήσσονος σημασίας ατοπήματα – αν αυτά προσφέρουν λύσεις σε ζέοντα προβλήματα, όχι αν επιδεινώνουν τις ήδη δυσάρεστες συνθήκες.
Στην πατρίδα μας και δη στον πολιτικό βίο αυτός ο κανόνας εφαρμόζεται με εξαιρετικά στρεβλό τρόπο! Οι τύποι δεν τηρούνται, οι νόμοι παραβιάζονται, το Σύνταγμα λησμονιέται, οι εσωκομματικοί κανονισμοί παρακάμπτονται και η αξιοπρέπεια καταχωνιάζεται σε δυσπρόσιτο ράφι της συνείδησης των πολιτικών.
Το χαρακτηριστικότερο και πιο κραυγαλέο παράδειγμα των ημερών μας είναι το σχήμα «σας στηρίζω, αλλά δεν σας ψηφίζω». Αυτή η παραδοξότητα έχει υιοθετηθεί ακόμα και από υπουργούς της κυβέρνησης και βουλευτές που θέλουν μόνο τα κέρδη από τη συμμετοχή τους στην εκτελεστική και νομοθετική εξουσία, αλλά αποφεύγουν με αστείες προφάσεις την ανάληψη ευθυνών.
Στη δραματική συνεδρίαση της Βουλής που έλαβε χώρα προχθές τη νύχτα αλλά και στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ διατυπώθηκαν πολλές πομπώδεις εκφράσεις για δικαιοσύνη, κυβερνητική ευθύνη, σωτηρία της κοινωνίας από τη γερμανική αυθαιρεσία και, στο φινάλε, οι «γενναίοι» επαναστάτες προσπάθησαν να πείσουν τον πρωθυπουργό ότι τον στηρίζουν και τους πολίτες ότι δεν προκρίνουν λύσεις μνημονιακού τύπου.
Οπότε, για να λειτουργήσει τούτη η καινοφανής πατέντα, αφενός δεν παραιτούνται, δεν εγκαταλείπουν την καρέκλα (αυτό σηματοδοτεί τη… στήριξη του Τσίπρα), αφετέρου δεν ψηφίζουν τις μνημονιακές νομοθεσίες (έτσι μάχονται για τον λαό).
Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι το αναμενόμενο. Οσοι προτιμούν τις δικαιολογίες από τις αλήθειες και το κόστος που συνοδεύει τις αποφάσεις τους γίνονται αντικείμενα χλεύης. Η κοινωνία αποδοκιμάζει όλες τις κουτοπόνηρες, ανερμάτιστες και ιδιοτελείς συμπεριφορές. Είτε η χώρα ευημερεί είτε βρίσκεται σε κρίση, οι καθαρές κουβέντες και οι ντόμπρες συμπεριφορές είναι εκείνες που κερδίζουν τις εντυπώσεις και κατακτούν τον σεβασμό της κοινής γνώμης. Αυτό είναι και το σωστό, άλλωστε.
Μ.Η.Τ. 232120