Στη «δημοκρατία» δημοσιεύτηκαν δύο θέματα, που έδιναν με ακρίβεια το στίγμα της πορείας μας ως έθνους. Το πρώτο είχε τίτλο «Βορειοηπειρώτες: Βατερλό στις εκλογές της Αλβανίας!» Το δεύτερο αφορούσε την Κύπρο: «Πισώπλατη μαχαιριά την πιο κρίσιμη στιγμή από Αναστασιάδη. “Να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο από τις μητέρες πατρίδες”».
Από τη μια, έχουμε μια σημαντική μερίδα ομογενών μας στη Βόρειο Ηπειρο που προτίμησαν να ψηφίσουν ακόμα και… Τσάμηδες στις αυτοδιοικητικές εκλογές της Αλβανίας, αδιαφορώντας για υποψηφιότητες σημαντικών Ελλήνων συντοπιτών τους και, από την άλλη, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας με την αχαρακτήριστη δήλωσή του εξισώνει τις ευθύνες Ελλάδας – Τουρκίας στο ζήτημα της εισβολής των Τούρκων το 1974!
Αυτή η εικόνα δεν είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης αλλά συνοδό σύμπτωμα της εθνικής κατάρρευσης που βιώνει ο Ελληνισμός από το 1922 κι έπειτα – με εξαίρεση την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Δεν υπάρχουν στιβαρό εθνικό κέντρο, συλλογικό όραμα και άξια ηγεσία, που θα μπορούσαν να δώσουν πνοή, αισιοδοξία και δύναμη στον λαό μας για να προχωρήσει μπροστά και να προοδεύσει.
Δεν μπορεί να γίνει τίποτε αν από τα προαναφερθέντα λείπει έστω και ένα στοιχείο. Το εθνικό κέντρο είναι η μητροπολιτική Ελλάδα. Αν παρακμάζει, παρακμάζει και η ομογένεια – όχι οικονομικά αλλά ως εθνικό σύνολο. Χάνεται η συλλογική ισχύς των αποδήμων μας.
Η σωτηρία της χώρας δεν πρόκειται να έρθει ούτε από τη Νέα Υόρκη ούτε από το Βερολίνο ούτε από την Οδησσό. Η Αθήνα πρέπει να εγερθεί πρώτη. Το συλλογικό όραμα είναι η πρώτη ύλη για τη διαμόρφωση συνθηκών προόδου για την κοινωνία και ο ηγέτης αποτελεί τον καταλύτη των εξελίξεων.
Οι επιτυχίες δεν συμβαίνουν κατά τύχη. Πρέπει πρώτα να τις θελήσεις και να αποφασίσεις να κάνεις ό,τι χρειαστεί για να τα καταφέρεις. Χρειάζονται κοπιώδη και στοχευμένη προσπάθεια με άξιους επικεφαλής, που θα κατευθύνουν το συλλογικό έργο.
Ως τώρα από τη συνταγή λείπουν όλα τα συστατικά…
Μ.Η.Τ. 232120