«Κινηματική» γερμανοφιλία

Οι περισσότεροι εκ των δοσιλόγων της Κατοχής δεν τιμωρήθηκαν για τις πράξεις τους. Τους γλίτωσε το ΚΚΕ! Η κομμουνιστική ανταρσία και η ανάγκη της πλειοψηφίας να αμυνθεί και να γλιτώσει την πατρίδα μας από την υπαγωγή της στη δικαιοδοσία του Στάλιν προσέφερε ευκαιρία ζωής στους συνεργάτες των Γερμανών. Μερικοί αναμείχθηκαν με το πλήθος για να αποφύγουν την επαφή τους με τη Δικαιοσύνη. Κρύφτηκαν πίσω από τις στρατιές των εκατομμυρίων που δεν ήθελαν να επιβληθεί η δικτατορία του προλεταριάτου σε μια πατρίδα που μόλις είχε ξυπνήσει από τον ναζιστικό εφιάλτη. Κάποιοι πλειοδότησαν στους αντικομμουνιστικούς «διαγωνισμούς» ελπίζοντας να λησμονηθεί το χιτλερικό παρελθόν τους.

Ωστόσο, αν και ατιμώρητοι, παρέμεναν πάντοτε κατάπτυστοι, δακτυλοδεικτούμενοι, αξιοκατάκριτοι. Οι πιο γενναίοι Ελληνες τους μέμφονταν στα ίσια. Οι περισσότεροι τους σχολίαζαν πίσω από την πλάτη τους. Οι φήμες, οι μαρτυρίες, οι αποδείξεις, τα ντοκουμέντα και ο αιματοβαμμένος πλουτισμός τους συνόδευαν τους ιδίους και τις οικογένειές τους επί δεκαετίες. Μερικές οικογένειες στιγματίζονται ακόμα από το όνειδος των συνεταιρισμών με τον κατακτητή και τις μπίζνες με τους δημίους του Γένους μας. Ο κινηματογράφος, η βιβλιογραφία, τα δημοσιεύματα στον Τύπο, η αντίληψη που περνούσε η δημόσια εκπαίδευση, όλα λειτουργούσαν σαν άτυπα κατηγορητήρια για τους Πηλιογούσηδες του 20ού αιώνα. Η αρωγή στον εχθρό σε περίοδο πολέμου δεν ξεπλένεται με τα βρόμικα δισεκατομμύρια στις τράπεζες εσωτερικού και εξωτερικού, τα ψίχουλα που δίνουν οι κληρονόμοι σε «αγαθοεργίες» και με τις λοιπές επιδείξεις «ανθρωπισμού». Αυτά, πριν από το Μνημόνιο.

Σήμερα στην Ελλάδα συμβαίνει μια κολοσσιαία και ανησυχητική μετατόπιση του ηθικού κέντρου βάρους της κοινωνίας. Η συστηματική, άκριτη αποδοχή των επιχειρημάτων των ξένων (σε ό,τι αφορά τις αξιώσεις τους από εμάς), η αναζήτηση και η περιγραφή του «δίκιου» που έχουν οι Γερμανοί και η κατάκριση της «αδικοπραξίας» των Ελλήνων σε βάρος των «καλών», «αξιόπιστων» και «υπερβολικά ανεκτικών» πιστωτών μας και η απροκάλυπτη υπεράσπιση των θέσεων του Βερολίνου από «διαμορφωτές» της κοινής γνώμης είναι μια κατάντια άνευ προηγουμένου, που αν αφεθεί να μαίνεται στη δημόσια σφαίρα σαν ανεξέλεγκτη πυρκαγιά, μπορεί να λάβει κινηματικά χαρακτηριστικά!

Βασικοί υπαίτιοι γι’ αυτό το φαινόμενο είναι ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς. Είναι δύο επικεφαλής κυβερνήσεων, οι οποίοι με τη στάση τους απέναντι στο Μνημόνιο δεν έπαψαν ούτε στιγμή να «δικαιολογούν» ή -στην καλύτερη περίπτωση- να ανέχονται την ανθελληνική στάση των πιστωτών μας.

Οι σποραδικές, άνευρες και έμμεσες καταδίκες της στάσης της Γερμανίας έναντι της Ελλάδας από τους Παπανδρέου και Σαμαρά δεν έπεισαν ούτε τους ίδιους. Η πολιτική πάνω απ’ όλα είναι πράξη.