Ο επιμένων αρμενικά!

Η προσπάθεια για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων από τους Τούρκους δεν είναι αποτέλεσμα της συγκυρίας ούτε σπασμωδική απόπειρα εκμετάλλευσης ιστορικού γεγονότος. Οι Αρμένιοι τιμούν τα ολοκαυτώματα των προγόνων τους με δαπάνη πόρων, χρόνου και με αδιάκοπες προσπάθειες, οι οποίες στα μάτια των αδιάφορων φαντάζουν εμμονικές.

Κάθε χρόνο οι αρμενικής καταγωγής βουλευτές, λομπίστες, διαμορφωτές κοινής γνώμης, ακαδημαϊκοί, εκατομμυριούχοι επιχειρηματίες κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα: πιέζουν τα Κοινοβούλια και τις Γερουσίες όλων των χωρών του κόσμου να αναγνωρίσουν το αυτονόητο: ότι οι Τούρκοι με πολιτική απόφαση, πρόγραμμα και σχέδιο που εκτελούσαν προθύμως τα άτακτα ασκέρια και τα τακτικά στρατεύματά τους εξολόθρευσαν περίπου 1.500.000 Αρμενίους!

Τώρα, η αρμενική επιμονή πόρθησε τη συνείδηση του Πάπα Φραγκίσκου, ο οποίος σε ομιλία του είπε ότι: «Η ανθρωπότητά μας, τον περασμένο αιώνα, έζησε τρεις ανήκουστες τραγωδίες. Η πρώτη, εκείνη που συνήθως θεωρείται ως πρώτη γενοκτονία του εικοστού αιώνα, έπληξε τον αρμενικό λαό σας, πρώτο χριστιανικό έθνος».

Χρησιμοποίησε τον β΄ πληθυντικό επειδή ανάμεσα στο κοινό που τον άκουγε στην πλατεία του Αγίου Πέτρου βρισκόταν και αρμενική αντιπροσωπία. Οι Τούρκοι αντέδρασαν, αλλά η ζημιά (για την Τουρκία πάντα λογίζεται ως ζημιά η αλήθεια) είχε γίνει.

Η επιμονή των Αρμενίων αμείβεται από την ίδια την Ιστορία. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι, ακόμα κι αν αστοχήσουν και φέτος και του χρόνου και συνεχίσουν να αστοχούν επί σειρά ετών, κάποτε θα υπάρξει ευνοϊκή ισορροπία δυνάμεων και η γενοκτονία τους θα αναγνωριστεί.

Αυτό δεν μπορεί παρά να προβληματίσει και να παραδειγματίσει τον λαό μας -ντόπιους και ομογενείς- για το πώς κινείται μέχρι σήμερα και πώς ενδείκνυται να δράσει στο μέλλον. Από το ζήτημα του χρέους και των γερμανικών επανορθώσεων έως τα εθνικά και τα γεωπολιτικά. Επιμονή έχουμε; Μέθοδο ακολουθούμε;

Πρόσωπα κύρους και ισχύος προσηλωμένα σε μια πανεθνική προσπάθεια διαθέτουμε; Θέλουμε να προσπαθούμε μέχρι να πετύχουμε ή επιθυμούμε να μας χαριστεί ό,τι περισσεύει από τους άλλους;