Απάνθρωποι γραφειοκράτες

Μια από τις συστηματικότερες προσπάθειες που πρέπει να κάνει ο άνθρωπος στη ζωή του είναι να μη μοιάσει με το τέρας που πολεμάει.

Ο αστυνομικός που μάχεται εναντίον του εγκλήματος δεν πρέπει να λερωθεί ψυχικά από τις καθημερινές «συναντήσεις» του με αυτό.

Ο δικαστής δεν πρέπει να επιτρέψει στην κρίση του να «ξεστρατίσει» ούτε ο δημόσιος υπάλληλος να γίνει τέρας σαν τον Μολώχ της γραφειοκρατίας που δαχτυλοδείχνει συνεχώς η κοινωνία με τις καταγγελίες της.

Η μόνη λέξη που αρμόζει σε ορισμένους γραφειοκράτες είναι «τέρατα». Τίποτε λιγότερο. Αυτή η σκέψη είναι αναπόφευκτη όταν κάποιος αντικρίζει τη φωτογραφία της αξιολάτρευτης Δαυιδούλας Σταυράκη, της μικρούλας που πάσχει από επιληπτική εγκεφαλοπάθεια και έχει την ατυχία να εξαρτάται από τις ενέργειες ενός κράτους βαθύτατα ανθελληνικού και απάνθρωπου.

Αυτό το κοριτσάκι, που υποφέρει πολύ και πρέπει να μεταφερθεί στο εξωτερικό για να χειρουργηθεί, λογίζεται ως αντίπαλος των μηχανισμών που ελέγχουν τους πόρους των άπορων Ελλήνων. Το κράτος δεν κάνει τα δέοντα.

Ασχολείται μόνο με το να ζητάει έγγραφα επί εγγράφων από τους απελπισμένους, φτωχούς γονείς της.
Η «δημοκρατία» ασχολήθηκε με το θέμα της Δαυιδούλας και επικοινώνησε με τον αρμόδιο υψηλόβαθμο υπάλληλο του υπουργείου Υγείας που χειρίζεται την υπόθεση της οκτάχρονης.

Η απάντηση του γραφειοκράτη ήταν επιεικώς κυνική: «Οπως ξέρετε, οι γονείς είναι ανασφάλιστοι. Οπότε, μόνο όταν συγκεντρωθούν όλα τα έγγραφα, θα συνεδριάσει η επιτροπή».

Κάθε φορά τα τέρατα, που δεν νοιάζονται για τις πολλαπλές επιληπτικές κρίσεις που παθαίνει ένα αθώο μικρό παιδί, εφευρίσκουν κι άλλα έγγραφα που πρέπει να προσκομίσουν οι γονείς. Λες και παίζουν με τον πόνο των γονέων και διασκεδάζουν με τα βάσανα του παιδιού τους.

Κι αναρωτιέται κανείς πώς μπορούν να κοιμούνται αυτοί οι τύποι με τόσα μεγάλα βάρη που κουβαλάει η ένοχη συνείδησή τους.

Κι απορούν οι πολίτες πού να κρύβονται οι υπουργοί με τις ανθρωπιστικές, προεκλογικές εξαγγελίες τους…
Υπάρχουν άνθρωποι στην εξουσία;