Δεν υπάρχει ούτε ένα σημείο της επικράτειας που δεν έχει πληγεί από τον μνημονιακό τυφώνα, ο οποίος ξέσπασε στην πατρίδα μας το 2010 και δεν έχει καταλαγιάσει ούτε στο ελάχιστο.
Ο υποσιτισμός των παιδιών, η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, οι στρατιές των ανέργων, τα καραβάνια των μεταναστών, οι χιλιάδες αυτόχειρες, τα εκατομμύρια των απελπισμένων – όλα μαρτυρούν ένα μαζικό έγκλημα που δεν έχει τιμωρηθεί ακόμα.
Σε όλα τα δεινά πρέπει να προστεθεί και το αφόρητο κρύο. Για πρώτη φορά έπειτα από καιρό, οι Ελληνες νιώθουν το ψύχος να κυριαρχεί εντός των οικιών τους. Πολλές πολυκατοικίες δεν έχουν προμηθευτεί πετρέλαιο και τα καλοριφέρ τους παραμένουν ανενεργά, σαν τις ταμειακές μηχανές των καταστημάτων όπου δεν πατάει πελάτης. Πρόβλημα με τη θέρμανση έχουν και κοινόχρηστοι δημόσιοι χώροι και κτίρια. Για παράδειγμα, δεν είναι λίγες οι καταγγελίες για σχολεία που έχουν ξεμείνει από θέρμανση.
Και όλα αυτά γίνονται σ’ έναν χειμώνα βαρύ. Με απανωτές χιονοπτώσεις, απότομες πτώσεις της θερμοκρασίας και παρατεταμένες περιόδους κακοκαιρίας. Και υπάρχουν αβοήθητοι άνθρωποι με προβλήματα υγείας, που για κανέναν λόγο δεν πρέπει να εκτίθενται σε ψύχος, να ξεπαγιάζουν σε χωριατόσπιτα, μονοκατοικίες ή διαμερίσματα.
Η δυσκολία των συμπολιτών μας στην προμήθεια πετρελαίου θέρμανσης δεν οφείλεται στην έλλειψή του, αλλά στην άνοδο του κόστους του, η οποία ξεκίνησε με την εξίσωση της τιμής του με αυτήν του πετρελαίου κίνησης. Η μείωση του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης δεν στάθηκε αρκετή για να διευκολύνει τους πολίτες. Η τιμή του παραμένει υψηλή για τα δεδομένα της φτωχοποιημένης χώρας μας.
Αν, για παράδειγμα, σε μια πολυκατοικία δύο διαμερίσματα δεν πληρώσουν κοινόχρηστα, οι υπόλοιποι αποφεύγουν να αναλάβουν το κόστος της παραγγελίας πετρελαίου.
Σε αυτό το αδιέξοδο η λύση μπορεί να δοθεί με πολιτική απόφαση, διότι με πολιτική απόφαση δημιουργήθηκε το πρόβλημα.
Είναι άδικο για τον ελληνικό λαό να βιώνει συνθήκες προηγούμενων δεκαετιών, επειδή κάποιοι ήταν ανίκανοι να βάλουν σε τάξη τα οικονομικά της χώρας.
Μ.Η.Τ. 232120