«Οι τάσεις συγκλίνουν στη διαπίστωση ότι η Νέα Δημοκρατία χάνει τις δυνάμεις εκείνες που παραδοσιακά τη στήριζαν και δεν είναι άλλες από εκείνες της αγοράς (ελεύθεροι επαγγελματίες, επιστήμονες, επιχειρηματίες, μικρομεσαίοι, μισθωτοί) αλλά χάνει και “κάστρα” της περιφέρειας που τροφοδοτούσαν τις όποιες απώλειές της από τα αστικά κέντρα» έγραφε η εφημερίδα μας στις 24 Ιανουαρίου 2014, ακριβώς πριν από έναν χρόνο, σχολιάζοντας τις δημοσκοπήσεις που έδειχναν την «αποψίλωση» της Ν.Δ. από ποσοστά και την κατάρρευση της εμπιστοσύνης του λαού προς το μοντέλο κυβερνητικής διαχείρισης που εφάρμοζε το κόμμα.
Σε άλλο σημείο του ίδιου κειμένου, η «δημοκρατία» ανέφερε ως σημαντικά και ανησυχητικά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά μιας εκ των μετρήσεων, που έδινε προβάδισμα στον ΣΥΡΙΖΑ «σε ό,τι αφορά την προτίμηση για τη διαχείριση της οικονομίας, στοιχείο που διαφοροποιεί τα πολιτικά δεδομένα».
Πέρασαν 365 ημέρες και η επίδραση του ΕΝΦΙΑ στη λογική και στο θυμικό των πολιτών απέδειξε όσα έγραψε η «δημοκρατία» λέξη προς λέξη. Αυτός ο φόρος αλλά και το σύνολο της αντιαναπτυξιακής και αφερέγγυας οικονομικής πολιτικής που εφαρμόστηκε είναι τα βασικά αίτια της δυσπιστίας, της δυσφορίας και της αποκαρδίωσης σημαντικής μερίδας από το παραδοσιακό ακροατήριο της Νέας Δημοκρατίας.
Δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό. Το οικονομικό επιτελείο έκοψε το κλαδί πάνω στο οποίο καθόταν το κόμμα και το πιο παραγωγικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Το «ελληνικό όνειρο», έπειτα από τη συμφορά του ’22 και την περιπέτεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, δεν ήταν κάτι περισσότερο από το δικαίωμα στην ευζωία. Το δικαίωμα στη στέγαση, στο «κεραμίδι πάνω από το κεφάλι» εξέφρασε, στην ταπεινότητά του, στον συμπυκνωμένο πόνο του αχάριστου -για την Ελλάδα- 20ού αιώνα.
Οι ιθύνοντες νόες της χάραξης της οικονομικής πολιτικής, επειδή δεν είχαν ιδιαίτερα αναπτυγμένες σχέσεις με την κανονική ζωή, τους κανονικούς ανθρώπους και την κανονική εργασία, δεν μπόρεσαν να υποπτευθούν τι σήμαινε για τους Ελληνες η αμφισβήτηση του δικαιώματός τους να κατέχουν ακίνητη περιουσία.
Η οικία, το αποκούμπι όλων, το αποτέλεσμα συλλογικού μόχθου γενεών, αυτό που ήθελαν όλοι, με καμάρι, να κληροδοτήσουν στα παιδιά τους ή, στην έσχατη ανάγκη, να εκποιήσουν για να αγοράσουν την υγεία τους, βρέθηκε στο στόχαστρο των ξένων αρπακτικών, των ελληνόφωνων συνεργατών τους και μιας δράκας ανόητων ανθρώπων που έβλεπαν μόνο εξισώσεις και όχι εθνικό σύνολο.
Από τον ΕΝΦΙΑ και τους λοιπούς νόμους που κατάσχουν εμμέσως και σταδιακά τις ιδιωτικές περιουσίες μέχρι το πολιτικό περιθώριο η απόσταση είναι μικρή.
Το ακριβές μέγεθος του σεισμού που προκάλεσε ο ΕΝΦΙΑ θα ανακοινωθεί από το… γεωδυναμικό ινστιτούτο των καλπών.
Μ.Η.Τ. 232120