Η έρευνα και η διάσωση στο Αιγαίο αποτελούν συμβατική υποχρέωση της πατρίδας μας και επίσης είναι εθνικό κεκτημένο. Η διάσωση ανθρώπινων ζωών στις φουρτουνιασμένες θάλασσές μας και η απαγκίστρωσή τους από ακυβέρνητα πλοία που έχουν… κατευθύνει οι δουλέμποροι και η Τουρκία έως τα χωρικά μας ύδατα είναι ηθική υποχρέωση και χριστιανικό καθήκον μας.
Το να συντηρούμε τις μυριάδες των μυριάδων που φτάνουν ως την εξώθυρα της Ελλάδας, να πληρώνουμε τις ιατρικές εξετάσεις τους, να τους σιτίζουμε επ’ αόριστον, να τους φρουρούμε και να επαγρυπνούμε για τις προθέσεις τους ούτε είναι υποχρεώσεις μας ούτε είναι εφικτά.
Σε έναν τόπο όπου συναντάς ανά εκατό μέτρα έναν άστεγο, λιποθυμούν τα παιδιά από την πείνα, οι άνεργοι κοντεύουν να φτάσουν σε αριθμό τους εργαζομένους και η εξαθλίωση γίνεται αντιληπτή από όλους, δεν χωρεί περισσότερη φτώχεια. Αφού δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τη συμφορά που μας έχει πλήξει, θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε όλης της Γης τους… κολασμένους;
Τα παραπάνω γράφονται με αφορμή τους 700 λαθρομετανάστες που βρέθηκαν στο πλοίο «Μπάρις» και αναμένεται να επιβαρύνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα τους διαλυμένους μηχανισμούς του χρεοκοπημένου κράτους μας.
Η ειρωνεία του πράγματος είναι ότι οι οικονομικά εύρωστες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης κάνουν διαρκώς παρατηρήσεις, νουθεσίες και έντονη κριτική στη χώρα μας για την κατάσταση που βιώνουν οι μετανάστες, ενώ δεν δέχονται να αναλάβουν τμήμα του φορτίου.
Ως τμήμα του φορτίου δεν νοείται μόνο το οικονομικό αλλά κυρίως το ζήτημα της εθνικής ασφάλειας και οι συνέπειες από τη διάλυση του κοινωνικού ιστού της χώρας, όπου το ποσοστό των μεταναστών αυξάνεται πέραν ενός λογικού ορίου.
Επίσης, όλως τυχαίως, ουδείς έχει σκεφτεί να εφαρμόσει μια ακαριαία επαναπροώθηση των λαθρομεταναστών στη χώρα από την οποία προσπάθησαν να εισέλθουν στη δική μας, δηλαδή στην Τουρκία.
Πάντως, όσο κι αν το αποκρύπτουν, το πρόβλημα μας καλεί να το λύσουμε: Η Ελλάδα δεν αντέχει άλλους λαθρομετανάστες.
Μ.Η.Τ. 232120