Ο Κώστας Καραμανλής είχε απόλυτο δίκιο όταν ήθελε να διευρύνει τις γεωπολιτικές επιλογές και τις συμμαχίες της χώρας μας. Είχε αντιληφθεί πλήρως τη διγλωσσία των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης – ειδικά σε ό,τι αφορά τα εθνικά δίκαια της Ελλάδας. Γι’ αυτό προσπάθησε συστηματικά και με σημαντικές πρωτοβουλίες να ενισχύσει τους δεσμούς με τις εναλλακτικές λύσεις που ονομάζονται Ρωσία και Κίνα.
Ο αγωγός Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη και ο λιμένας του Πειραιώς ήταν οι πύλες που άνοιξε η κυβέρνηση Καραμανλή για να περάσει περισσότερο διπλωματικό, οικονομικό και αμυντικό «οξυγόνο». Ορισμένες απόπειρες της κυβέρνησης Καραμανλή, εν μέρει, στέφθηκαν με επιτυχία και άλλες δεν πέτυχαν τον σκοπό τους, διότι ενέσκηψε στα ελληνικά πράγματα ο άνθρωπος που ήθελε και μπόρεσε να ανακόψει τη θετική πορεία των πραγμάτων: Ο Γιώργος Παπανδρέου.
Τα παραπάνω κρίνονται σκόπιμο να υπενθυμιστούν όχι για λόγους ιστοριογραφίας, αλλά διότι η πατρίδα μας οφείλει να συνεχίσει την αναζήτηση ισχυρών εταίρων για στρατηγικές συμμαχίες. Αυτό, ακόμα κι αν θέλαμε να το αμελήσουμε, να το ξεχάσουμε, να παραγνωρίσουμε τη σημασία του, μας το υπενθυμίζει η καυτή επικαιρότητα.
Η παραβίαση των δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία, η πραγματοποίηση στρατιωτικής επιχείρησης των Τούρκων εντός της κυπριακής ΑΟΖ και οι… βόλτες του ερευνητικού πλοίου «Barbaros» δεν καταδικάστηκαν ούτε από τις ΗΠΑ ούτε από την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Φυσικά, από την παραδοσιακά φιλότουρκη πολιτική των ΗΠΑ δεν θα μπορούσε κάποιος να περιμένει κάτι διαφορετικό. Ομως, η Ευρωπαϊκή Ενωση, μέλη της οποίας είναι και η Ελλάς και η Κύπρος, ποιείται την νήσσαν. Η «ευρωπαϊκή οικογένεια» αδιαφορεί, ενώ έχει ρίξει και τα δύο μέλη της στην κόλαση των Μνημονίων και της ύφεσης.
Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η σχέση της Δύσης με οποιονδήποτε δεν έχει καμία σύνδεση με τις έννοιες του δικαίου, του πολιτισμού και του ανθρωπισμού διέπεται από τον νόμο που ορίζει την καθημερινότητα της ζούγκλας.
Οταν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, θα μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε…
Μ.Η.Τ. 232120