Στη φιλολογία ο όρος «ιλαροτραγωδία» είθισται να χρησιμοποιείται για μια τραγωδία που έχει κωμική κατάληξη. Στην περίπτωση όμως του κλεισίματος της ΕΡΤ και όσων ακολούθησαν, το κωμικό στοιχείο γίνεται αντιληπτό μόνο αν δεν είσαι πολίτης αυτής της χώρας και κατά συνέπεια δεν νοιάζεσαι γι’ αυτήν, την εικόνα της, τον πολιτισμό της, τους θεσμούς και τους ανθρώπους της. Αν είσαι Ελληνας και παρακολουθείς από την αρχή τις εξελίξεις στον φορέα της κρατικής ραδιοτηλεόρασης, μόνο θλίψη μπορεί να… αποκομίσεις από την επίγνωση των καταστάσεων.
Η πρώτη διαπίστωση από το «θρίλερ» του λουκέτου της ΕΡΤ και της συστάσεως του φορέα που ονομάζεται ΝΕΡΙΤ είναι ότι μερικά πράγματα δεν αλλάζουν στην πατρίδα μας. Ενα από αυτά που χαρακτηρίζουν οτιδήποτε δημόσιο είναι η νοοτροπία Μαρούδα και Κουτσόγιωργα. Αυτό το πνεύμα φαυλότητας παραμένει κραταιό, άφθαρτο στο πέρασμα του, χρόνου και τυγχάνει… διαπαραταξιακό!
Η αναξιοκρατία, η προκλητική εξυπηρέτηση βραχυπρόθεσμων κομματικών σχεδιασμών, η προχειρότητα και η προκλητικότητα στη λήψη των αποφάσεων ήταν τα συμπτώματα μιας αρρώστιας που ξεκίνησε να εκδηλώνεται από την απερίγραπτη πασοκική δεκαετία του ’80 και κορυφώνεται στις μέρες μας.
Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ και οι παρεμβάσεις να μη μεταδοθεί μετέτρεψαν μια συνηθισμένη (έως ανιαρή) εκδήλωση σε τηλεοπτικό γεγονός και εμπέδωσαν την πεποίθηση των πολλών ότι το κράτος και οι φορείς του δεν ανήκουν στους πολίτες, αλλά αποτελούν λάφυρο για όποιον επικρατήσει στις εκλογές.
Είναι αληθινά αξιοπερίεργα τα κριτήρια και ο τρόπος δράσης ορισμένων προσώπων που τοποθετούνται σε θέσεις-κλειδιά και καταλήγουν να συμπεριφέρονται ως αλαφιασμένα νήπια σε παιδική χαρά. Είναι επίσης αξιοσημείωτο πώς οι ίδιοι άνθρωποι τρέφουν την αυταπάτη ότι οι αθλιότητές τους θα περάσουν απαρατήρητες!
Λες και δεν ζούμε σε εποχή όπου η είδηση τρέχει το ίδιο γρήγορα με τις πράξεις μας. Λες και οι πολίτες περιορίζουν τους ενημερωτικούς ορίζοντές τους μέχρι εκεί που φτάνουν το κράτος και οι εφήμεροι διαχειριστές του.
Λίγη σοβαρότητα δεν βλάπτει…
Μ.Η.Τ. 232120