Πόλεμος για το παρελθόν

Η ανθρωπότητα ζει στο τώρα, αλλά είναι υποχρεωμένη να κοιτάζει στο παρελθόν και να ετοιμάζεται για το μέλλον. Από τούτα τα σημεία της διάστασης του χρόνου ενίοτε το παρελθόν καθίσταται κυρίαρχο, διότι αποτελεί εργαλείο αξιολόγησης του σήμερα αλλά και αφετηρία για εξέλιξη στο αύριο. Οι Ελληνες είμαστε υπερήφανοι για το παρελθόν μας, νιώθουμε άβολα με το παρόν και αμήχανα απέναντι σε όσα έρχονται. Η ελληνική αρχαιότητα δεν έχει πάψει ούτε στιγμή να ευλογεί την πατρίδα μας, τον λαό αλλά και την παγκόσμια κοινότητα με την αγέραστη προσφορά της: δημοκρατία, δράμα, διάλογος, επιστήμες, Τέχνη, αρετή – μερικοί από τους θησαυρούς που μας άφησαν οι πρόγονοί μας για να πορευτούμε με αυτούς και να ωφεληθεί και η ανθρωπότητα μαζί μας.

Στους ξένους το ανυπέρβλητο θαύμα που ήταν η Ελλάς είτε προκαλεί αισθήματα αγάπης και θαυμασμού είτε ιοβόλο φθόνο και απελπισία. Είναι μεν κατανοητή αυτή η χαμηλόθωρη αντίληψη του κόσμου, αλλά έχουμε την υποχρέωση να την αντιμετωπίζουμε όπως πρέπει. Αυτό, δυστυχώς, δεν γίνεται.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η «επίθεση» που πραγματοποίησε καθηγητής του Κολεγίου «Ιησούς» στην Οξφόρδη, με άρθρο του στο BBC, σε μεγάλες μορφές και σημαντικές ιστορίες της αρχαίας Ελλάδας. Κάποιος Αρμάντ ντ’ Ανγκούρ προσπάθησε να θαμπώσει την άφθαρτη λάμψη του Ελληνισμού με πολεμική εναντίον μορφών όπως ο Πυθαγόρας, ο Μέγας Αλέξανδρος και επινοήσεων όπως το ελληνικό αλφάβητο!

Το πρόβλημα της χώρας μας δεν είναι ο κάθε αυτόκλητος Ηρόστρατος της Ιστορίας. Τέτοιοι υπήρξαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Θα προσπαθούν να αποκτούν αναγνωρισιμότητα και υστεροφημία μέσω της απόπειρας αναίρεσης της κρατούσας αντίληψης για τον πολιτισμό μας. Αυτό που έχει σημασία είναι η ανυπαρξία αντίδρασης και παραγωγής θετικού έργου από την πλευρά των θεσμών, που υποτίθεται ότι ασχολούνται με την υπεράσπιση και την ανάδειξη του ελληνικού ιστορικού αποθέματος.

Η πανεπιστημιακή κοινότητα και η «διανόηση» δεν εισφέρουν στον εγχώριο και διεθνή διάλογο για τον Ελληνισμό. Ενώ ο ελληνικός λαός έχει αποδείξει πάμπολλες φορές τη γενναιοδωρία του προς τους προαναφερθέντες, εκείνοι ασχολούνται μόνο με θέματα που αφορούν τους ιδίους αλλά και με το μοδάτο «σπορ» του εθνομηδενισμού. Από την άλλη, η Ακαδημία Αθηνών περιορίζει τις παρεμβάσεις της στη δημοσιοποίηση ανακοινώσεων και την εθιμοτυπία. 

Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Οι πολίτες δεν πληρώνουν δυσβάσταχτους φόρους για να διαγωνίζονται στον διεθνισμό όσοι έχουν την υποχρέωση να μορφώνουν τις νέες γενιές και να απαντούν με στιβαρά επιχειρήματα και σοβαρές επιστημονικές εργασίες στους κάθε λογής θεωρητικούς του ανθελληνισμού.

Ούτε χρήματα υπάρχουν για πέταμα ούτε χρόνος για χάσιμο ούτε ανοχές…