Η επιτάχυνση των εξελίξεων στην παγκόσμια διπλωματική και στρατιωτική σκηνή είναι ραγδαία. Μεγάλες ζώνες της υδρογείου βρίσκονται σε αναταραχή και η «παραδοσιακή» ισορροπία δυνάμεων, όπως τη γνωρίζαμε, αποτελεί πλέον παρελθόν. Παλαιστίνη, Ισραήλ, Συρία, Ιράκ, Ουκρανία είναι μερικά από τα επίκεντρα του σεισμού που αναδιατάσσει το παγκόσμιο σκηνικό. Μια ευρύτερη ανάφλεξη, σε οποιοδήποτε σημείο από τα προαναφερθέντα, δεν μπορεί να αποκλειστεί ως ενδεχόμενο. Ούτε μπορούν να υπολογιστούν επακριβώς οι αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα ακολουθήσουν.
Αυτό που ενδιαφέρει κυρίως την πατρίδα μας είναι η δική της θέση απέναντι στα πράγματα, το νέο στίγμα του ελληνικού έθνους σε μια περίοδο γεμάτη κινδύνους. Φυσικά, στην περίπτωσή μας δεν ενδείκνυται οι επικεφαλής του κράτους και της διπλωματίας να στρουθοκαμηλίσουν· να χώσουν το κεφάλι στην άμμο και να προσποιηθούν ότι δεν συμβαίνει τίποτα, δεν χρειάζεται να τοποθετηθούν για οτιδήποτε και να περιμένουν μέχρι να περάσει η «μπόρα».
Η Ελλάδα οφείλει να εκφράσει την άποψή της και να ορίσει ποιους θεωρεί συμμάχους και ποιους αντιπάλους της – ξεκινώντας από τους δεύτερους. Η χώρα μας δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να συμμαχήσει με την Αλ Κάιντα και τους ισλαμοφασίστες, που προσπαθούν να καταλάβουν το Ιράκ και τη Συρία. Ούτε δύναται να συμπαραταχθεί με τους νεοναζί που μακελεύουν αμάχους στην Ουκρανία. Αυτές είναι δυνάμεις που εναντιώνονται στην ουσία και στο νόημα του πολιτισμού, τον οποίο διαχρονικά υπερασπίζεται και υπηρετεί το έθνος μας.
Μέσα από αυτό το πρίσμα δεν μπορεί να θεωρηθεί ούτε ελληνική ούτε διπλωματία το κρεσέντο ελαφρότητας και ανοησίας του κ. Βενιζέλου, ο οποίος έφτασε στο σημείο (με δηλώσεις του) να κηρύξει μονομερώς τον… πόλεμο εναντίον του Ασαντ, να «κατακεραυνώσει» τη Ρωσία για την πολιτική της στην Ουκρανία και να αποστείλει ρηματική διακοίνωση στην Κύπρο!
Μέχρι τώρα το υπουργείο Εξωτερικών με επικεφαλής τον ανεκδιήγητο κ. Βενιζέλο κάνει ό,τι μπορεί για να μην απομείνει ούτε ίχνος αξιοπρέπειας, διεθνών ερεισμάτων και χρήσιμων συμμαχιών στην Ελλάδα. Εφαρμόζει πολιτικές που δεν θα τολμούσαν να μας… υποδείξουν ούτε οι παραδοσιακοί εχθροί μας.
Με μια νέα, σοβαρότερη ηγεσία σε αυτό τον κρίσιμο τομέα της κρατικής δραστηριότητας η πατρίδα μας θα μπορούσε να αποκομίσει σημαντικά οφέλη. Εφόσον η μονοπολικότητα δεν υφίσταται πλέον και η Δύση έχει αρχίσει ξανά να νιώθει έντονο τον ανταγωνισμό της Ανατολής και των αναδυόμενων οικονομιών, η Ελλάδα μπορεί να διεκδικήσει πολύ περισσότερα απ’ όσα επέτρεπε η προηγούμενη κατάσταση.
Ο μονόδρομος της ήττας χαρακτηρίζει πρόσωπα και αντιλήψεις της εποχής που παρήλθε. Η εθνική επιβίωση στο νέο τοπίο προϋποθέτει Ελληνες γεννημένους νικητές…
Μ.Η.Τ. 232120