«Το ενδιαφέρον του Τύπου και των μέσων μαζικής ενημέρωσης γενικότερα για τη δημοσίευση ειδήσεων και την καταχώριση γεγονότων, αλλά και σχολίων σχετικά με τη συμπεριφορά προσώπων ή γεγονότων που ενδιαφέρουν το κοινωνικό σύνολο, όπως και τα μέλη της κυβέρνησης, πηγάζει από τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία και την κοινωνική αποστολή του Τύπου. Ετσι, είναι επιτρεπτά δημοσιεύματα ή παρουσίαση γεγονότων για την πληροφόρηση και την ενημέρωση του κοινού, συνοδευόμενα και με οξεία ακόμα κριτική και δυσμενείς χαρακτηρισμούς των προσώπων στα οποία αναφέρονται, ιδίως όταν πρόκειται για πολιτικά πρόσωπα». Μόλις διαβάσατε ένα απόσπασμα από την καταδικαστική απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου της Αθήνας σε βάρος του πρώην υπουργού Θεόδωρου Πάγκαλου, για συκοφαντικά σχόλια εναντίον της εταιρίας ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ Α.Ε. που εκδίδει τη «δημοκρατία».
Η εφημερίδα μας είχε ασκήσει κριτική για την πολυτελή διαμονή του κ. Παγκάλου στη Βενετία, με αφορμή την Biennale του 2011, και ο τότε πανίσχυρος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ είχε αντιδράσει με έναν οχετό ύβρεων εναντίον της ιδιοκτησίας και των συντακτών της «δημοκρατίας». Η εφημερίδα μας άσκησε τα νόμιμα δικαιώματά της υποβάλλοντας αγωγή εναντίον του κ. Παγκάλου και δικαιώθηκε.
Στην ιστορική απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου της Αθήνας επισημαίνονται τα αυτονόητα (για τα ΜΜΕ), που δυστυχώς τείνουν να λησμονήσουν και οι λειτουργοί της ενημέρωσης αλλά και οι πολιτικοί – όπως, για παράδειγμα, ότι οι δημοσιογράφοι δεν μπορούν να ασκήσουν το επάγγελμά τους χειροκροτώντας την εκάστοτε κυβέρνηση αλλά ελέγχοντας και κριτικάροντας το έργο της.
Βασικός άξονας και ψυχή της δημοσιογραφίας είναι η δημοσίευση και βασική προϋπόθεση για να ασχοληθεί κάποιος με τα κοινά είναι η γνώση και η αποδοχή ότι θα ζει σ’ έναν γυάλινο πύργο. Κάθε πράξη, απόφαση, προτίμηση και ενασχόληση οποιουδήποτε παίρνει αποφάσεις για λογαριασμό των πολιτών δεν μπορεί και δεν πρέπει να περνά απαρατήρητη και ασχολίαστη.
Πουθενά στον ελεύθερο κόσμο δεν νοείται Τύπος αυτολογοκριμένος ή έστω… διακριτικός σε ό,τι αφορά εκείνους που ασκούν εξουσία. Οτιδήποτε έρχεται σε γνώση των δημοσιογράφων και μπορεί να αποδειχθεί πρέπει δίχως δισταγμό και χρονοτριβή να δημοσιεύεται, να αποκαλύπτεται και να σχολιάζεται.
Οι πολιτικοί στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες δεν είναι «ιερές αγελάδες», οι οποίες πρέπει να προστατεύονται από το κοινό, αλλά πρόσωπα που οφείλουν να λογοδοτούν στους εκλογείς. Κατ’ αντιστοιχία οι δημοσιογράφοι δεν υποχρεούνται να λειτουργούν ως θεματοφύλακες της εξουσίας, αλλά ως επαγγελματίες που υπηρετούν την αλήθεια και τον λαό.
Τέλος, καλό θα είναι να συμβιβαστούν ορισμένοι με την ιδέα ότι στην πατρίδα μας μπορούν να υπάρξουν και να ακμάσουν ακηδεμόνευτα και μαχητικά ΜΜΕ, όπως η «δημοκρατία».
Μ.Η.Τ. 232120