Ενας τρόπος για να ξεφεύγει ο άνθρωπος από τις μαύρες αγκάλες της μοναξιάς, της απελπισίας, της ανάγκης είναι να στρέφεται στο σύνολο· στην οικογένεια, στη γειτονιά, στην κοινότητα. Τα μεγάλα μεγέθη γεννοβολούν γκρίζο, απόσταση, παγωμένες συμβάσεις συμπεριφορών και αδιάκοπο υπολογισμό των πάντων σε αριθμούς, σε χρήμα, σε εφήμερη ύλη. Οι τερατουπόλεις με τα στοιβαγμένα εκατομμύρια, τα μουντά κτίρια, οι υπεραγορές και οι βαβέλ με τις αλυσίδες των καταστημάτων, που στριμώχνονται το ένα δίπλα στο άλλο, λειτουργούν ως πολλαπλασιαστές ελεγχόμενης δυστυχίας. Οταν, όμως, συμπιέζονται οι ογκώδεις αριθμοί, δίνεται χώρος για να ανασάνουν η αλληλεγγύη, ο ανθρωπισμός και η αγάπη. Μια εκδήλωση της ευεργετικής αίσθησης του ανήκειν σε κοινότητα έναντι ενός απρόσωπου υπερσυνόλου είναι τα ψιλικατζίδικα της γειτονιάς.
Σε σχετικό ρεπορτάζ της εφημερίδας μας διαβάσαμε: «Ο ψιλικατζής και ο περιπτεράς είχαν ανέκαθεν τον ρόλο του ψυχαναλυτή των ανθρώπων της γειτονιάς, αναφέρει στη “δημοκρατία” ο πρόεδρος του Συνδικάτου Επαγγελματιών Περιπτερούχων Καπνοπωλών και Ψιλικών Ειδών Γεώργιος Δούκας. Τον τελευταίο καιρό, όμως, αυτός ο ρόλος φαίνεται ότι έχει γίνει δίκοπο μαχαίρι για τους επαγγελματίες, που βλέπουν πολίτες κάθε ηλικίας να φέρνουν τσάντες γεμάτες γυάλινα μπουκάλια για επιστροφή προκειμένου να πάρουν πίσω έστω και λίγα ευρώ σε μετρητά!»
Αυτές οι φράσεις του κ. Δούκα είναι αποκαλυπτικές για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στην κοινωνία και τους τρόπους που ανακαλύπτει η ίδια η ζωή για να προσπερνά τα εμπόδια που θέτει στον λαό η πολύπλευρη κρίση. Οι «ψιλικατζήδες» δεν διαδραματίζουν μόνο οικονομικό ρόλο στη χειμαζόμενη κοινωνία αλλά και ψυχολογικό!
Σ’ αυτήν ακριβώς την πτυχή της πραγματικότητας φαίνονται και η αμηχανία, η ανικανότητα και η ρηχότητα της ιθύνουσας τάξης, η οποία ουδέποτε επένδυσε εκεί που έπρεπε: στο ανθρώπινο δυναμικό της πατρίδας μας και στων «Ελλήνων τις κοινότητες».
Οι κάτοικοι αυτού του ιερού τόπου έχουν έκπαλαι αυτήν την ιδιότητα: Να κάμπτουν τις αντιστάσεις της ύλης με φαντασία, αρετή και ιδέες.