Εθνικό κέντρο αναζητείται

Μια από τις πτυχές της μεγαλειώδους και τραγικής μοίρας του Γένους μας είναι το κράτος να τσακίζει και να ξηλώνει ό,τι απέμεινε από το έθνος. Μια φρικτή αντίφαση, την οποία δύσκολα μπορεί να κατανοήσει όποιος δεν έχει μοιραστεί τις ίδιες εμπειρίες με τους Ελληνες. Η έξοδός μας από τον οθωμανικό τάφο δεν ήταν ανώδυνη. Οι πολλαπλές, απροκάλυπτες, ανθελληνικές παρεμβάσεις των μεγάλων δυνάμεων μας άφησαν ως κληρονομιά την ξενοκρατία. Ακριβώς εκεί ξεκινάει ένα πρόβλημα, το οποίο ουδέποτε αντιμετωπίσαμε σοβαρά. Οι «ηγέτες» μας, τους οποίους επέλεγαν κατά καιρούς οι ξένοι, καμώνονταν ότι νοιάζονταν για το καλώς έχειν της επικράτειας που διαχειρίζονταν για λογαριασμό των εντολέων τους, αλλά στην πραγματικότητα ο στόχος τους ήταν να μη βλαστήσει και θεριέψει ο σπόρος του Ελληνισμού.

Κι ενώ για τους πολίτες σκόρπιζαν φτώχεια, φόρους και αδικία, για τη διασπορά μας αδιαφορούσαν επιδεικτικά. Αφηναν τ’ αδέλφια μας αβοήθητα στην ώρα της ανάγκης. Αδιάψευστοι μάρτυρες των παραπάνω είναι οι Ελληνες του Πόντου, της Μικράς Ασίας, της Πόλης, της Κύπρου, της Β. Ηπείρου, της Ανατολικής Θράκης, του Καυκάσου, των Σκοπίων, της Αιγύπτου, της Συρίας, της Κάτω Ιταλίας, οι ομογενείς μας σ’ ολόκληρη την υδρόγειο.

Οποτε χρειάστηκαν την αρωγή του «ελληνικού» κράτους για να γλιτώσουν από τις χατζάρες των σφαγέων τους, από τα τυφέκια των κομισάριων, από τους δικτάτορες που ξεπάστρευαν τις μειονότητες, κανείς δεν προσέτρεξε. Οποτε η ομογένειά μας απηύθυνε έκκληση για ελληνικά σχολεία, για αποστολή εκπαιδευτικών για ηθική ή πολιτική στήριξη, ουδείς υπεύθυνος ασχολήθηκε σοβαρά, με συνέπεια και αποτέλεσμα.

Οι απώλειές μας εντός της γωνιάς που… επισήμως κατέχουμε στη γη είναι μεν μεγάλες, αλλά δεν συγκρίνονται με το μακελειό που έχει υποστεί το έθνος μας (με την ανοχή του κράτους) εκτός συνόρων.

Τώρα, όπως έγραψε η «δημοκρατία», στην Ουκρανία, «το καθεστώς Τουρτσίνοφ βάζει στο στόχαστρο μειονότητες και τους στερεί τα δικαιώματα στη γλώσσα». Μία από τις μειονότητες είναι, φυσικά, η ελληνική. Και για ακόμη μια φορά το κράτος σιωπά, καθεύδει και παρακολουθεί ατάραχο την αποψίλωση των δικαιωμάτων των Ελλήνων της Ουκρανίας, όταν θα έπρεπε να είχε ορθώσει το ανάστημά του και να δράσει αστραπιαία και καίρια.

Αυτό που όλοι οι λαοί του κόσμου αποκαλούν «εθνικό κέντρο» (και συνήθως το απολαμβάνουν), δηλαδή μια κοιτίδα που φροντίζει για το σύνολο του έθνους, στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Μόνο μια επίφασή του, ένα κακέκτυπο κράτους λειτουργεί – πάντα υπό την επίβλεψη και τις «ευλογίες» των ξένων. Δρα κατά παραγγελίαν, σκέφτεται συμφώνως προς τας υποδείξεις και απουσιάζει όταν πρέπει να εκδηλώσει την ύπαρξη και την ισχύ του.