Την εορταστική περίοδο είθισται να «αφυπνίζεται» ο ανθρωπισμός -ή έστω η φιλανθρωπία- που κρύβεται πολύ καλά μέσα στις ψυχές των ανθρώπων κατά τη διάρκεια του υπόλοιπου έτους. Η ενασχόληση πολλών με τα προβλήματα των περισσοτέρων περιορίζεται στη συμβολική δωρεά ποσών ή ειδών πρώτης ανάγκης σε κάποιους από τους εξαθλιωμένους. Λίγα ρούχα και τρόφιμα για παιδιά που πεινούν και κρυώνουν, μερικά ευρώ σε γηροκομεία, νοσοκομεία, ιδρύματα και άσυλα. Πολλές κάμερες που καλύπτουν την… εποχική καλοσύνη και ύστερα το σκοτάδι της φτώχειας και η σιωπή της εγκατάλειψης. Ωστόσο, ακόμη και υπό αυτές τις συνθήκες δεν γίνεται να μην παρατηρήσει κάποιος την εκκωφαντική απουσία των ισχυρών, εκείνων που μπορούν να αλλάξουν αποφασιστικά το τοπίο της καθημαγμένης πατρίδας. Απόντες από το προσκλητήριο για πράξεις ουσίας και όχι εντυπωσιασμού, οι ομογενείς μας, οι οποίοι συχνά-πυκνά φιγουράρουν στις λίστες των δισεκατομμυριούχων που δημοσιεύει το περιοδικό «Forbes».
Στην έσχατη ανάγκη και υπό την καθοδήγηση των «διαμορφωτών εικόνας και άποψης» οι δισεκατομμυριούχοι της διασποράς λένε κάποιες καλές κουβέντες για την Ελλάδα και το θέμα κλείνει εκεί. Στα λόγια ή στη δωρεά ψίχουλων. Θα μπορούσαν να πράξουν πολλά, αλλά με τη στάση τους αποδεικνύουν ότι δεν τους καίγεται καρφί. Μόνο η επιφάνεια και το θεαθήναι τους απασχολούν.
Το αυτό ισχύει και για τους εγχώριους πεντακοσιομέδιμνους. Δυο δηλώσεις, μερικές παρουσίες σε φιλανθρωπικά γκαλά και δημοπρασίες προσωπικών αντικειμένων, τα χρήματα από τις οποίες θα διατεθούν στη φτωχολογιά, και θεωρούν ότι ξέμπλεξαν με την υποχρέωσή τους απέναντι στον δοκιμαζόμενο συνάνθρωπο. Είτε είναι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες είτε όχι, αυτοί που πλουτίζουν από το υστέρημα του Ελληνα καταναλωτή δεν νοιάζονται στ’ αλήθεια να αλλάξουν την αισχρή εικόνα των ανισοτήτων και της ανεξέλεγκτης φτωχοποίησης του λαού μας.
Ο πνευματικός κόσμος της Ελλάδας, οι διανοούμενοι, οι καλλιτέχνες, οι δημιουργοί πάσης φύσεως είναι παρομοίως «αόρατοι», αμέτοχοι και ανωφελείς για την κοινωνία. Οι ταγοί του πνεύματος χαριεντίζονται με την πολιτική τάξη -μερικοί εξ αυτών ακόμη και με την τρόικα- και οι πολίτες δεν αντιλαμβάνονται κάποια παρέμβαση υπέρ αυτών.
Ο ταλαιπωρημένος Ελληνας για τους κρατούντες, τους έχοντες και κατέχοντες δεν είναι πρόσωπο. Είναι απλώς ένα μέσο πλουτισμού και καταξίωσης. Είναι ντεκόρ στην επίδειξη δυνάμεως όλων όσοι θέλουν να πρωταγωνιστήσουν σε βάρος των… κομπάρσων. Η εθνική μας μοναξιά είναι αφόρητη και όλα δείχνουν ότι πρέπει να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις και να ακουμπήσουμε στους ώμους των λίγων που ενδιαφέρονται αληθινά. Είναι πικρή αυτή η αλήθεια, αλλά μπορεί να αποδειχθεί σωτήρια. Ποτέ δεν ωφέλησαν κάποιον οι ψευδαισθήσεις – όσο όμορφες κι αν δείχνουν…
Μ.Η.Τ. 232120