«Η σιωπή είναι χρυσός» λέει το απόφθεγμα. Δυστυχώς, το να σιωπά κάποιος δεν είναι εφικτό, όταν διαχειρίζεται τις δημόσιες υποθέσεις ή όταν ασκεί δημοσιογραφικό λειτούργημα και υποχρεούται ανά τακτά χρονικά διαστήματα να τοποθετείται για όσα ζητήματα ανακύπτουν. Ομως ουδείς απαγορεύει σε όλους όσοι πρέπει να μιλήσουν για τα κοινά να είναι φειδωλοί και προσεκτικοί στις δηλώσεις τους. Η προπέτεια, η ανευθυνότητα και ο φανατισμός δεν είναι καλοί σύμβουλοι και αυτό αποδεικνύεται συχνότατα. Μια από τις πιο δυσάρεστες αποδείξεις των παραπάνω είναι η υπόθεση της Χρυσής Αυγής και ο κύκλος του αίματος που έχει ανοίξει από την ημέρα της αποτρόπαιης δολοφονίας του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι.
Χωρίς να υπάρχει η δέουσα υπευθυνότητα, η περίσκεψη και η επιβεβλημένη αναμονή για τις αποφάσεις της ελληνικής Δικαιοσύνης, οι περισσότεροι εξ εκείνων που οφείλουν να προσέχουν πολύ τι λένε εξέδωσαν τις δικές τους καταδικαστικές αποφάσεις: «Εγκληματική οργάνωση, δολοφόνοι, ένοχοι, κακούργοι, μπράβοι, να μη μείνει κανείς τους στις γειτονιές, στα συνδικάτα, στη Βουλή, συνένοχοι οι ψηφοφόροι και τα μέλη τους». Τέτοια και άλλα πολλά παρόμοια εκφράζονταν από τα ΜΜΕ και από χείλη πολιτικών παραγόντων.
Κι ύστερα ήλθαν οι εν ψυχρώ, οι επαγγελματικές δολοφονίες δύο μελών της Χρυσής Αυγής! Κι όλοι αυτοί που με ασυγχώρητη βιασύνη έριξαν τον λίθο του αναθέματος στα στελέχη και τα μέλη ενός κόμματος δείχνουν να… αιφνιδιάζονται! Λες και οι αιχμηρές λέξεις τους δεν παρείχαν -έστω και στοιχειώδη- «δικαιολογία» για το στυγερό έγκλημα με θύματα μέλη της Χρυσής Αυγής, τα οποία είχαν οικογένειες, αγαπημένα πρόσωπα και όνειρα για το μέλλον, που τους αφαιρέθηκαν βίαια κι απάνθρωπα.
«Η βία πρέπει να καταδικάζεται απ’ όπου κι αν προέρχεται» είναι το σύνθημα των ημερών και είναι σωστό. Βία, ωστόσο, είναι και ο λεκτικός τραμπουκισμός και η παρότρυνση στη διάπραξη εγκλημάτων. Αυτό δεν πρέπει να το λησμονεί κανείς. Ειδικά εκείνοι που καθορίζουν ή συνδιαμορφώνουν την πορεία μιας χώρας.
Μ.Η.Τ. 232120