Το χαμένο στοίχημα της αξιοκρατίας

Κάθε πολιτικό πρόσωπο λειτουργεί σε δύο επίπεδα: πρώτα και κύρια η δράση του επηρεάζει άμεσα και καίρια την καθημερινότητα των πολιτών. Οι αποφάσεις του μεταφράζονται σε βελτίωση ή επιδείνωση των συνθηκών ζωής ολόκληρης της κοινωνίας. Επίσης, το δεύτερο και σημαντικότερο μέσο επηρεασμού και κατεύθυνσης του συλλογικού βίου, το οποίο διαθέτουν οι πολιτικοί, είναι το παράδειγμά τους! Αυτό είναι πολύ πιο ισχυρό από τα νομοθετήματα, τις υπουργικές αποφάσεις και τις τροπολογίες που καταθέτουν στη Βουλή.

Τα πρόσωπα είναι σύμβολα και η επίδραση των συμβόλων στις μάζες είναι καταλυτική. Υπό αυτό το πρίσμα, η επιλογή του Χρήστου Παπουτσή στη θέση του αντιπροσώπου της Ελλάδας στην Παγκόσμια Τράπεζα ήταν ατυχέστατη. Ο κ. Παπουτσής συμβολίζει μια στιγμή της ελληνικής Ιστορίας, την οποία δεν θέλουμε να ξεχάσουμε, αλλά να προσπεράσουμε.

Είναι ένας αυθεντικός εκπρόσωπος της περιβόητης «Γενιάς του Πολυτεχνείου», που κυριάρχησε στη μεταπολιτευτική περίοδο χωρίς καμία άλλη περγαμηνή – πλην εκείνης του «αγωνιστή».

Σταδιοδρόμησε στα κομματικά γραφεία και όχι στην ελεύθερη αγορά δημιουργώντας επιχείρηση, δοκιμάζοντας τις ικανότητές του σ’ ένα επάγγελμα και συνεισφέροντας στην εθνική παραγωγή.

Ακόμα όμως και εκεί, όταν κλήθηκε να αποδείξει τις ικανότητές του στη διαχείριση κρίσιμων για την πολιτεία θέσεων ευθύνης, απέτυχε παταγωδώς. Κανείς δεν μπορεί να λησμονήσει το πολύνεκρο ναυάγιο του «Εξπρές Σάμινα», όταν εκείνος ήταν υπουργός Ναυτιλίας. Ούτε μπορεί να παραγραφεί το όργιο καταστολής σε βάρος των διαδηλωτών εναντίον του Μνημονίου όταν εκείνος ήταν υπουργός Δημόσιας Τάξης.

Δίχως τις απαραίτητες ακαδημαϊκές περγαμηνές, δίχως προϋπηρεσία στον κλάδο της οικονομίας και των επενδύσεων, ο Χρήστος Παπουτσής επιλέχθηκε για να… αντιπροσωπεύει τη χώρα μας στην Παγκόσμια Τράπεζα. Την ίδια στιγμή είναι άνεργοι πολυτάλαντοι νέοι, με αξιοζήλευτους τίτλους σπουδών και σημαντική εξειδίκευση σ’ αυτό το αντικείμενο. Αυτοί αγνοήθηκαν για να «βολευτεί» ο πολλάκις αποτυχημένος Χρήστος Παπουτσής, ο οποίος απλά τυγχάνει ΠΑΣΟΚ.

Το στοίχημα της αξιοκρατίας δείχνει να έχει χαθεί και η κοινωνία «βράζει» από τον θυμό της.