Στην Ελλάδα του Μνημονίου δεν υπάρχει ούτε ένα στίγμα στον χάρτη που να μην έχει υποστεί πλήγμα από την ύφεση και την έλλειψη ρευστότητας. Κραταιές επιχειρήσεις κλείνουν, ισχυρά συμφέροντα κλονίζονται, οι στρατιές των ανέργων πυκνώνουν, ο λαός εξαθλιώνεται. Ο τομέας του πολιτισμού ακολουθεί πτωτική πορεία. Η απασχόληση στους καλλιτέχνες δεν υπερβαίνει το 10%-20% επί του συνόλου. Οι εκδοτικοί οίκοι, όσοι έχουν κατορθώσει να βρίσκονται ακόμα σε λειτουργία, φυτοζωούν. Οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί έχουν γεμίσει επαναλήψεις και φτηνά, προπαγανδιστικά τουρκικά σίριαλ. Η ΕΡΤ παραμένει κλειστή!
Μέσα σε όλο τον γενικό ζόφο, ό,τι κι αν συμβεί μπορεί να περάσει σχετικά απαρατήρητο. Οταν κινδυνεύει να χαθεί το άπαν, λίγοι θα δώσουν σημασία σε κάτι… εξειδικευμένο, όπως είναι το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Τα προβλήματα στη λειτουργία του Μεγάρου και στην ανταπόκριση των οικονομικών υποχρεώσεών του είναι εμφανή. Η ανασφάλεια στους εργαζομένους και στους συνεργάτες αυτής της πολιτιστικής φωλιάς μεγαλώνει και η φημολογία για τη μοίρα του εντείνεται.
Ουδείς μπορεί να αρνηθεί ότι τα χρόνια της λειτουργίας του δεν προσέφερε όμορφες στιγμές στους Αθηναίους. Θα ήταν μικρόψυχο να ισχυριστεί κάποιος ότι το σύνολο της δραστηριότητάς του ήταν κάτι αχρείαστο. Ωστόσο, δεν αποτέλεσε την αιχμή του δόρατος του όποιου ελληνικού πολιτισμού αναπτύχθηκε την παρελθούσα 20ετία.
Το κράτος στάθηκε εξαιρετικά γενναιόδωρο απέναντι στο Μέγαρο Μουσικής. Σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς, τα κρατικά κονδύλια και οι σχετικές επιχορηγήσεις που κατευθύνθηκαν προς αυτό φτάνουν τα 200.000.000 ευρώ! Το ποσό είναι τεράστιο, αλλά πάλι δεν στάθηκε αρκετό για να ξεπεράσει αυτός ο οργανισμός τα σωρευμένα προβλήματά του.
Ταυτόχρονα, ενώ το κράτος είναι ο βασικός αιμοδότης του Μεγάρου, δεν το διοικεί! Δεν έχει αποφασιστικό λόγο για τις επόμενες κινήσεις του. Ενώ οι πολίτες στερούνται τα βασικά για να συντηρούν τούτο το σημαντικό πολιτιστικό κέντρο, δεν λαμβάνονται υπ’ όψιν – έστω διά των εκλεγμένων εκπροσώπων τους!
Παρά τη γενική δυσχέρεια και τη δραματική έλλειψη πόρων σε κρίσιμους τομείς του Δημοσίου (σχολεία, νοσοκομεία, Ενοπλες Δυνάμεις, Σώματα Ασφαλείας), ουδείς εχέφρων άνθρωπος θα επιθυμούσε να κλείσει το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ή να μετατραπεί σε πάρκινγκ ή σούπερ μάρκετ. Ενας μουσικός πνεύμονας στην καρδιά της πρωτεύουσας είναι χρήσιμος. Ισως και απαραίτητος.
Ωστόσο, η κοινή λογική επιβάλλει όποιος πληρώνει τη λειτουργία του να το διοικεί. Με λίγα λόγια, το δέον είναι το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών να περάσει υπό κρατική διοίκηση. Το κράτος να αποφασίσει τι θέλει να κάνει με αυτό και να υλοποιήσει άμεσα τους σχεδιασμούς του. Αυτή η κατάσταση «άλλος πληρώνει, άλλος μιλάει» δεν μπορεί να συνεχιστεί.
Μ.Η.Τ. 232120